Nazwałabym Peryferal cyberpunkiem. Zachęca do szufladkowania nazwisko autora, ale mamy tu i światy wirtualne i na w poły realne, i grupę kowbojów/ łowców jeleni, i wielkie korporacje, i ewidentną przyjemność autora płynącą z opisywania technicznych gadżetów.

Główna bohaterka żyjąca w nietakodległejodnaszej przyszłości, zostaje wplątana w niebezpieczną intrygę. Ona, jej rodzina, przyjaciele i cały świat znajdą się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Wielki Chiński Komputer generuje kontinua czasowe i niebezpiecznie jest zamieszkiwać któreś z nich.

Ma oczywiście Peryferal wysoki próg wejścia, rzęsistym deszczem spadają na czytającego niezrozumiałe terminy i sytuacje, ale całkiem szybko większość rzeczy się rozjaśnia -nie jest to Dukaj ani Egan, w przeciwieństwie do nich Gibson tak naprawdę nie wymaga od nas żadnej wiedzy, trzeba tylko dalej czytać książkę - za to dzięki temu nadaje się dla niezaprawionych w boju wielbicieli fantastyki.

Pochłonęłam Peryferal szybciutko i z wielką przyjemnością. Cieszę się, że tym razem Gibson się rozpisał (choć mógłby odrobinę bardziej), bo to w sumie najdłuższa jego książka jaką czytałam. Światy wykreowane przez ojca cyberpunka są intrygujące; przyszłość, Londyn wież i przestrzeni, we właściwym stopniu dziwna, i jeszcze lepsza, sugestywna prawie-teraźniejszość, czyli Ameryka przyczep, barów i weteranów wojennych. Warto rzecz jasna pamiętać, że mimo trudnego żargonu, jest to literatura nieskomplikowana, spod hasła „drużyna, lojalność, przygoda” i żeby dobrze się bawić trzeba taką twórczość lubić. Bo można by zarzucić charakterom prostolinijność, fabule naiwność, fantazji nieograniczanie się nauką, tylko po co (muszkieterom i hobbitom też tego nie zarzucamy). Wytknę jednak wydawnictwu niewystarczające inwestowanie w korektę, w wyniku czego ona czasem staje się nim, mylą się czasowniki, a nazwiska bohaterów gubią i zyskują litery.

Śmiałam się dużo, bo dialogi są błyskotliwe w filmowo-hollywoodzki sposób, społeczne komentarze bardzo na czasie jak choćby opis mentalności grup radykalnych - Łukasze 4:5, świetna nazwa skądinąd; albo sposób działania gadżetu „do pieprzenia w bambus”, cytuję za autorem.

Williama Gibsona czytam od dawna i od dawna lubię, a niniejszym wybaczam mu, że podpisał się pod nudą i gniotem jakim jest Maszyna Różnicowa. Polecam Peryferala wielbicielom fantastyki i kina akcji, seria Uczta Wyobraźni choć ma słabsze momenty, więcej ma znakomitych i do nich tę książkę zaliczam.

Agnieszka Ardanowska