Potrafię docenić świat przedstawiony w tej powieści Chestertona. Mocno surrealistyczny, kafkowski. Chwilami odnoszę też wrażenie, że Gabriel(!) Syme spożył po drodze dobrą dawkę LSD i cała powieść, to zapis jego tripu. Tripu, który zaczyna się w podziemiach restauracji, w której bohater w brawurowy sposób zostaje Czwartkiem. Od tego mniej więcej momentu umysł Syme'a, dla którego "najpoetyczniejszą rzeczą na świecie jest kolej podziemna" i "normalny bieg rzeczy" zaczyna bzikować.
Okazuje się, że normalność jest czymś nieuchwytnym. Świat który postrzegamy zmysłami, wpływa przede wszystkim na emocje, z których to fantomów umysł, szczególnie tak roztrzęsiony jak ten Syme'a, próbuje sklecić spójną całość. Ten uzgodniony obraz rzeczywistości jest jednak nietrwały. Utrzymuje się przez chwilę, aż do momentu, w którym spływa jak makijaż lub maska, jego warstwa, która budziła takie emocje i galopadę myśli.

Ponoć jest to powieść, która kryje w sobie filozoficzny traktat.
Pod koniec przygody, kiedy bohaterowie ścigają Niedzielę następuje coś na kształt anamnezy. Ścigający zaczynają odpominać sobie "Dzień słońca". Pojawia się więcej szczegółów, wcześniej nieobecnych. A upadek balonu, w którym uciekał Niedziela wywołuje w nich troskę(!) czy nie odniósł krzywdy. W końcu "niebiescy" trafiają do niedzielnego domu, w którym przygotowując się do wieczerzy przyjmują kolejne przebrania, które "zamiast maskować ujawniają ich istotę". Przypomnę - biblijną istotę.

Być może ten filozoficzno-religijny przekaz w powieści Chestertona jest taki, że wśród nas przechadzają się anioły, siły stworzenia, sam Bóg. Istoty, które schodzą na ten boski padół co by "kochać się tak nieszczęśliwie i zwalczać tak wytrwale". Dlaczego? Po co?

Inny trop brzmi bardziej współcześnie dla tych, którzy w jakiś sposób ocierają się o ezoterykę, dziś bardziej dostępną dla szerszej publiczności. Otóż wszyscy jesteśmy takimi wędrującymi duszami, które pakują się w ziemską kabałę dla doświadczania, przeżywania, zbierania mądrości. Przeżywamy tę rzeczywistość, która wydaje się być tak przejmująca i poważna, po to żeby wrócić do niedzielnego domu i na chwilę ubrać się w formę, którą naprawdę jesteśmy i która "ujawnia naszą istotę".

Mam wątpliwości czy taki był zamysł pisarza. Chesterton przeszedł jednak na katolicyzm a nie buddyzm :)

Potrafię docenić świat przedstawiony w tej powieści Chestertona. Mocno surrealistyczny, kafkowski. Chwilami odnoszę też wrażenie, że Gabriel(!) Syme spożył po drodze dobrą dawkę LSD i cała powieść, to zapis jego tripu. Tripu, który zaczyna się w podziemiach restauracji, w której bohater w brawurowy sposób zostaje Czwartkiem. Od tego mniej więcej momentu umysł Syme'a, dla...