Jak zaczęła się moja przygoda z kuchnią roślinną? Jak większość świetnych rzeczy w moim życiu – trochę przez przypadek. Podczas biwaku biegowego zostałam umieszczona w pokoju z weganką. Z Kasią połączyła mnie nie tylko miłość do biegania i sportów siłowych, ale także niesamowity pech jeśli chodzi o łapanie podobnych kontuzji. Przy okazji kolejnych moich odwiedzin u niej podejmowana byłam a to ciastem buraczanym, a to dynią na 1500 sposobów, a to tartą jaglaną, a to przepysznym domowym ajvarem… Poproszona o przepis na tartę z kremem jaglanym Kasia odesłała mnie prosto na stronę www.jadlonomia.com.

Od tej pory stała się Jadłonomia jednym z moich ulubionych blogów kulinarnych, z którego do mojej kuchni wprowadziłam całe mnóstwo przepisów, niemalże zupełnie rezygnując z wyrobów pochodzenia zwierzęcego. Piszę „niemalże”, bo z pewnością nie mogę siebie określić mianem wegetarianki ani weganki – jestem po prostu wielką miłośniczką kuchni roślinnej, która w moim odczuciu jest zdrowsza, bardziej zbilansowana, bardziej zróżnicowana i zaskakująca niż kuchnia oparta na mięsie i wyrobach odzwierzęcych.

Kiedy w zeszłym roku na profilu Jadłonomii na Facebooku zauważyłam informację, że już wkrótce pojawi się jej książka kucharska, wiedziałam, że muszę ją mieć. Książka okazała się sukcesem wydawniczym – obecnie w księgarniach jest już trzeci dodruk, bo dwa pierwsze sprzedały się na pniu. W okolicach Gwiazdki był to tak chodliwy towar, że musiałam uruchomić znajomości, aby załatwić dwa egzemplarze na prezent dla znajomych.

Nie będę wzorem Damiana Hejmanowskiego raczyć Was zdjęciami przygotowanych przeze mnie potraw – mój kulinarny geniusz nie idzie w parze z geniuszem fotograficznym. Ponadto uważam, że zdjęcia, które można znaleźć na blogu i w książce są wystarczające.

Co przykuwa uwagę przy pierwszym kontakcie z książką? Jej rozmiar! To naprawdę pokaźne tomiszcze o wymiarach zbliżonych do A4, gruba oprawa, szyty grzbiet, zielona wszyta zakładka – prawie poligraficzne cudo. Piszę prawie, bo w tym wszystkim jest jedna wada: zapach farby drukarskiej. Książka pachnie naprawdę intensywnie i pomimo tego, że od kilku tygodni znajduje się w kuchni i powinna przesiąknąć zapachami przygotowywanych potraw, nadal śmierdzi.

Ci, którzy znają bloga, mogą się obawiać, że kupują znane już przepisy – nic bardziej mylnego! W książce jest 150 przepisów, z czego 2/3 to zupełne nowości! Książka podzielona jest na 12 tematycznych rozdziałów: Bulwy i korzenie, Kapusty, Cebule, czosnek i por, Liście i zioła, Dynie, Pomidory, papryki, bakłażany, Warzywa zielone, Grzyby, Warzywa strączkowe, Tofu i tempeh, Bakalie, nasiona i zboża oraz Przepisy podstawowe np. bulion warzywny, domowy ketchup, sos BBQ, czy zatar. Każdy z przepisów (no prawie każdy – wyjątkiem są przepisy na hummus, mleka roślinne i słodkie kuleczki) opatrzony jest dużym zdjęciem potrawy, które wręcz woła: zrób mnie, zrób mnie! Już samo kartkowanie tej książki wywołuje u mnie ślinotok – chciałabym zaraz zrobić wszystkie odjechane przepisy i zachwycić moich mięsożernych gości. Przygotowywanie potraw Jadłonomii ma jeszcze jedną zaletę: wychodzą w 99% - chyba tylko jedna rzecz mi nie wyszła: pasta z zielonej soczewicy. Ale podejrzewam, że to raczej moja wina niż wina przepisu.

Do kogo adresowana jest ta książka? Chyba do wszystkich o szerokich horyzontach, którzy nie twierdzą, że bez mięsa to nie jest obiad, dla tych, którzy w kuchni lubią łączyć nietypowe smaki – dla mnie takim odkryciem było z pewnością połączenie pomidorów z cynamonem i dla tych, którzy po prostu lubią ciekawe potrawy. Celowo nie piszę, że książka jest idealna dla wegan – bo nie znam żadnego, który nie wchodziłby na stronę Jadłonomii przynajmniej raz dziennie.

Bardzo dziękuję autorce, Marcie Dymek, że wprowadziła kuchnię roślinną do mainstreamu i że dzięki niej na pytanie: Nie jesz mięsa? To, co ty w zasadzie jesz? Mogę odpowiedzieć: Wymieniać w kolejności alfabetycznej czy czasu potrzebnego na przygotowanie dania?

Anna Misztak