Wydawnictwo Psychoskok niejednokrotnie już mnie zadziwiło. Każdej ich książce daję szansę. Nie oceniam ich po okładce, ani po dostępnych opisach. Ewentualnie patrzę na opinię innych blogerów. Czasami trafiam na pozycję godne uwagi, a czasami niemalże walę głową o ścianę, zastanawiając się, dlaczego to właśnie mnie spotkało. A jak było tym razem?

Julia i Marcin, wzięli ślub nie długo po tym jak się poznali. Rok po ślubie Marcin wyjechał do USA, miał być tam rok, a nie wraca już od ośmiu lat. Julia nadal kochając męża, czekała na niego aż do pewnego dnia, kiedy zażądała rozwodu. Wzięła urlop, postanowiła sprzedać chatę, która kupiła zaraz po ślubie, aby spłacić połowę domu, mężowi. Jednak malownicza miejscowość, Kazimierz Dolny, zmienia jej nastawienie do życia. Odkrywa prawdę, skrywaną przez jej już nieżyjącego ojca i matkę. Jej życie wywraca się do góry nogami…
Co wydarzy się w życiu Julii? Jaką tajemnice mieli jej rodzice?


Lubię czytać takie życiowe powieści, gdzie to właśnie samo życie pisze scenariusze. Taka literatura, sprawia mi najwięcej przyjemności, nie licząc oczywiście powieści fantastycznych. W tym przypadku trochę się zawiodłam. Od samego początku miałam wrażenie, że wszystko jest sztuczne. Najgorsze były dialogi, które prosiły się aby tchnąć w nie trochę życia. Jeszcze ani razu nie spotkałam się z taką sztywnością oraz sztucznością. Raziło to w oczy, niemiłosiernie. Kolejnym defektem jest całkowita przewidywalność, bez dalszego czytania można było się domyśleć, co będzie dalej.

Julia to typowa kobieta, która kocha mimo wszystko. Nie ważne co się wydarzy, ona i tak zawsze będzie mieć nadzieję na lepsze jutro. Potrafi być także bardzo zadziorna, choć na co dzień, wydaje się być bardzo miłą, ciepłom i ułożoną kobietą. Uwielbia się także rozklejać, płacze na każdym kroku, o każdej porze dnia i nocy, co może być bardzo irytujące.

Powieść, mimo swoich wad, jest bardzo wciągająca. Jest to lekka pozycja, dzięki czemu, można przeczytać ją w jeden wieczór, a do tego znajdą się momenty kiedy łzy, same cisną się do oczu. Największym plusem są bohaterowie. Nie można się z nimi nie zżyć. Mają unikalne osobowości, każda różni się od siebie diametralnie. Dzięki temu powstaje niezwykła mieszanka, którą trzeba polubić. Jest to, chyba, największa zaleta tej prostej lektury.

Podczas czytania, cały czas miałam wrażenie, jakbym czytała powieść, innej polskiej autorki. Styl jest bardzo podobny, ale wykonanie dużo gorsze. Sam pomysł był bardzo dobry, zabrakło jednak doświadczenia i dopracowania szczegółów. Całą historię można było bardziej rozbudować, dodać elementy zaskoczenia i już byłoby całkowicie inaczej. A tak powstała bardzo przeciętna pozycja. Niestety, jest więcej wad niż zalet. Warto także pamiętać, że życie jest nieprzewidywalne i pisząc taką literaturę, trzeba umiejętnie wszystko dopracować, aby była tak samo nieprzewidywalna, co zwykła codzienność.

„Kiedy wiosna nie nadchodzi” , jest debiutem autorki, Anny Wysockiej - Kalkowskiej. Jak sama o sobie pisze, od wielu lat spisuje wszystko, co ją otacza. Smaki, zapachy, kształty, uczucia i emocje.
„Pamiętam jak bardzo dawno temu mój przyjaciel, który właśnie wybierał studia spojrzał na mnie pytając czy wiem po co się urodziłam. Odpowiedziałam urodziłam się by pisać.”
Więcej o autorce, znajdziecie na stronie: http://kalkowskawysocka.autorzy365.pl/



Moja ocena: 5/10

Wydawnictwo Psychoskok niejednokrotnie już mnie zadziwiło. Każdej ich książce daję szansę. Nie oceniam ich po okładce, ani po dostępnych opisach. Ewentualnie patrzę na opinię innych blogerów. Czasami trafiam na pozycję godne uwagi, a czasami niemalże walę głową o ścianę, zastanawiając się, dlaczego to właśnie mnie spotkało. A jak było tym razem?

Julia i Marcin, wzięli...