Klasyki nie mija się czas – jak się okazuje, to twierdzenie można przełożyć także na grunt odmiany gatunkowej, jaką jest horror, bowiem w moim odczuciu „Dziecko Rosemary” mimo upływu lat nie traci nic ze swej wartości. Mało tego, na tle tego, co wyczyniają współcześni twórcy, wiele zyskuje.

Niniejsza pozycja jest dowodem na to, że dobrze opowiedziana historia, z odpowiednio rozłożonymi akcentami, ma większą wartość aniżeli nawet najbardziej horrendalne obrazy. W tym wypadku siła słowa w połączeniu z fenomenalnie zbudowanym klimatem, mają ogromną moc oddziaływania na czytelnika – na tyle intensywną, że przykrywa wszelkie wątpliwości co do naiwności fabuły. Trzeba oddać autorowi, że mimo przynależności gatunkowej, nie brak w tym wszystkim logiki – intryga nie budzi zarzutu, elementy składowe ze sobą współgrają, tworząc jedną całość. Ogromne oklaski za portret psychologiczny głównej bohaterki oraz poruszenie kilku istotnych wątków natury uniwersalnej – z pierwotnym ludzkim egoizmem oraz jego skutkami na czele.

To horror, powieść psychologiczna i studium słabości ludzkiej natury w jednym.

Klasyki nie mija się czas – jak się okazuje, to twierdzenie można przełożyć także na grunt odmiany gatunkowej, jaką jest horror, bowiem w moim odczuciu „Dziecko Rosemary” mimo upływu lat nie traci nic ze swej wartości. Mało tego, na tle tego, co wyczyniają współcześni twórcy, wiele zyskuje.

Niniejsza pozycja jest dowodem na to, że dobrze opowiedziana historia, z...