"Kruche obrazy wioski podczas tamtego odjazdu. Przeklinam rzekę czasu: to już trzydzieści dwa lata" - ten wyimek z wiersza Mao Tse-tunga (to dla mnie nowość, że ten zbrodniarz komunistyczny był poetą, muszę przyznać) posłużył Pettersonowi za inspirację dla tytułu powieści. Tytuł nawiązuje do treści niejako podwójnie, bo jej główny bohater i narrator jest z przekonania komunistą (to raz), a przy tym człowiekiem, który najwyraźniej nie umie się pogodzić z ogólnie pojętym zjawiskiem przemijania (to dwa):

"Ona miała złote włosy, złotą twarz, uniosła ją do słońca i w ostrym świetle zamknęła oczy. (...) Wokół łodzi zapadła cisza, domek stał w ciszy nad zatoką na zboczu ciągnącym się od nabrzeżnych skał, a z komina wolno unosił się dym; trudno pojąć, że coś tak pięknego mogło zostać zmielone na proch i w końcu zamienić się w nicość."

Autor sugeruje, że najszczęśliwsze chwile w życiu narratora, o ile kiedykolwiek wystąpiły, należą już do przeszłości, od której ten nie umie się uwolnić; wspomina dawną ukochaną, chodzi dawnymi ścieżkami z kompulsywnym uporem i ucieka w alkohol od teraźniejszości, czyli rozwodu i epizodów ostrej depresji.

Pettersona bardzo lubię i cenię za specyficzny, niespieszny styl, który nasuwa skojarzenia ze świetlistym malarstwem krajobrazowym. Ta powieść wydała mi się jednak nieco przekombinowana, a przy tym pustawa. Zabrakło w tym jakiejś iskry i spoiwa, a panoramiczne opisy i spuszczone ze smyczy, rozbiegane retrospekcje zakrawają momentami na patetyczność. Ogrom niedopowiedzeń i wątków niedokończonych powinien zostawić mnóstwo miejsca na refleksję, ale zamiast tego rodzi raczej pytanie "no i?". Powieść jest mimo wszystko względnie dobra, ale w dorobku autora można znaleźć znacznie lepsze.

"Kruche obrazy wioski podczas tamtego odjazdu. Przeklinam rzekę czasu: to już trzydzieści dwa lata" - ten wyimek z wiersza Mao Tse-tunga (to dla mnie nowość, że ten zbrodniarz komunistyczny był poetą, muszę przyznać) posłużył Pettersonowi za inspirację dla tytułu powieści. Tytuł nawiązuje do treści niejako podwójnie, bo jej główny bohater i narrator jest z przekonania...