Tradycyjnie zacznijmy więc od strony technicznej. Na pierwszy rzut oka trudno się do czegokolwiek przyczepić – ładna okładka, mapy świata, załączniki z dramatis personae oraz zasadami gry w Keschet, wszystko wygląda dobrze. Co zatem jest nie tak? Korekta leży i kwiczy. Oczywiście, w niemal każdej książce możemy doszukać się kilku literówek, które przeoczył zmęczony redaktor albo po prostu nie wychwycił ich edytor tekstu. Niestety, w “Pieśni Krwi” błędów jest po prostu za dużo i momentami zabierały mi one przyjemność z czytania. Aby nie być gołosłownym – “chlopca”, “jezyki”, “dotknęla”, “wrócil”, “jakiś historie”, “drewno na opadł”, “przechylającgłowęwstronę”, “czyjesteśmy”, “sen pozwali ci mówić”, “pewłnym”, czy nawet absurdalne “te1n sam” – a to tylko niektóre przykłady. Zacisnąłem jednak zęby i kontynuowałem lekturę. Czy było warto?

Uważam, że tak. W “Pieśni Krwi” poznajemy historię syna Lorda Bitew – Vaelina al Sorny, w wieku dziesięciu lat oddanego do Szóstego Zakonu (swoista akademia wojowników), aby w późniejszym czasie stać się jedną z ważniejszych osób w królestwie i Zabójcą Nadziei – nie uprzedzajmy jednak faktów. Najpierw chłopiec przechodzi brutalne szkolenie, w czasie którego dowiaduje się, m.in., czym jest przyjaźń (i jej strata), zwątpienie w ojca, poczucie obowiązku czy lojalność – innymi słowy dojrzewa. Anthony Ryan przedstawił ten proces w bardzo wiarygodny i przy tym interesujący sposób (fragmenty dotyczące relacji Vaelina i jego braci z zakonu wspaniale oddają ducha braterstwa), za co na pewno należy się duży plus.

Na samym początku powieści Vaelin jest więźniem Cesarstwa Alpirańskiego i za kilka dni ma stoczyć beznadziejny pojedynek z wielkim wojownikiem – Tarczą. W trakcie transportu mężczyzna zaczyna opowiadać historię swojego życia. Tak też skonstruowana jest cała “Pieśń Krwi” – najważniejsze wydarzenia, przedstawiane nam przez głównego bohatera, przetykane są rozmowami z alpirańskim kronikarzem.

Zapraszam do lektury pełnej recenzji - https://fantasmarium.com/2017/07/26/piesn-krwi-anthony-ryan-recenzja/

Tradycyjnie zacznijmy więc od strony technicznej. Na pierwszy rzut oka trudno się do czegokolwiek przyczepić – ładna okładka, mapy świata, załączniki z dramatis personae oraz zasadami gry w Keschet, wszystko wygląda dobrze. Co zatem jest nie tak? Korekta leży i kwiczy. Oczywiście, w niemal każdej książce możemy doszukać się kilku literówek, które przeoczył zmęczony redaktor...