Bardzo dobra monografia poświęcona literaturze późnego antyku. Tytuł książki sugeruje, że ważne miejsce będą w niej zajmowały problemy genologiczne i tak jest w istocie. Autorkę interesują w "Genres rediscovered" na równi poeci V-VI wieku oraz gatunki, które w tej właśnie epoce ponownie dochodzą do głosu, choć w innej niż niegdyś postaci. Epylion, elegia miłosna oraz epigram oraz ich reprezentanci Drakoncjusz, Maksymian oraz Luksoriusz i Ennodiusz. Warto w tym miejscu dodać, że po wydaniu tej książki A. Wasyl opublikowała komentowany przekład elegii Maksymiana, tak więc można sięgnąć po tego oryginalnego poetę także w wersji polskiej.

Na pewno nie jest to łatwa lektura, fragmenty utworów antycznych nie są tłumaczone, tak więc trzeba dość dobrze znać łacinę, żeby je zrozumieć. Rozważania genologiczne oraz akcentowane przez Autorkę nawiązania poetów późnoantycznych do twórców wcześniejszych zakładają z kolei dobrą ogólną znajomość literatury łacińskiej. W polskiej nauce poezja tej epoki nie była zbyt często analizowana, tak więc A. Wasyl do pewnego stopnia wprowadza tych poetów do obiegu, zwracając uwagę na to, że byli to świadomi twórcy, a nie tylko epigoni. Zwraca też uwagę fakt, że wszyscy oni tworzą w realiach świata rzymskiego znajdującego się pod władzą Germanów w wandalskiej Afryce północnej oraz ostrogockiej Italii. Niewątpliwie jest to świetne studium o literaturze Romanobarbaricum.

Bardzo dobra monografia poświęcona literaturze późnego antyku. Tytuł książki sugeruje, że ważne miejsce będą w niej zajmowały problemy genologiczne i tak jest w istocie. Autorkę interesują w "Genres rediscovered" na równi poeci V-VI wieku oraz gatunki, które w tej właśnie epoce ponownie dochodzą do głosu, choć w innej niż niegdyś postaci. Epylion, elegia miłosna oraz...