No właśnie, „Dolores Claiborne" jest świetnym argumentem na poparcie mojej tezy, że King jest mistrzem powieści obyczajowych. W książce nie ma żadnych niewyjaśnionych zjawisk, tajemniczych obiektów czy istot z innego świata. Wszystko realne i do bólu prawdziwe, jednocześnie, może niewielki, jednak dobrze napisany kawałek prozy, wycinek z życia codziennego tytułowej Dolores, w dodatku w niecodzienny sposób przedstawiony, bo w pierwszej osobie liczby pojedynczej w formie zeznania- spowiedzi. Forma dodaje smaczku całości, a treść nie pozostaje daleko z tyłu. Tak więc mamy tutaj historię życia kobiety oskarżonej o zabójstwo swojej pracodawczyni. Przesłuchanie na policji zamienia się na wyznanie popełnienia zupełnie innej zbrodni, której tłem jest historia żony, matki, kobiety.

Czytając „Dolores…" chwilami zapominałam, że książkę napisał facet, moim zdaniem świetnie poradził sobie z psychiką głównej bohaterki, co prawda nie subtelnej arystokratki, ale kobiety pracującej, mocno stojącej na ziemi, mimo to wielkie barwa dla pisarza.

No właśnie, „Dolores Claiborne" jest świetnym argumentem na poparcie mojej tezy, że King jest mistrzem powieści obyczajowych. W książce nie ma żadnych niewyjaśnionych zjawisk, tajemniczych obiektów czy istot z innego świata. Wszystko realne i do bólu prawdziwe, jednocześnie, może niewielki, jednak dobrze napisany kawałek prozy, wycinek z życia codziennego tytułowej Dolores,...