Do przeczytania tej książki namówiła mnie sąsiadka kierując się min. "lokalnym" patriotyzmem. Mieszkamy bowiem w okolicach ulicy Patriotów w podwarszawskim Wawrze niedaleko Miedzeszyna, gdzie znajduje się kamienica opisywana w książce, a właściwie jej mieszkańcy. Spodziewałam się poważnej historii, a tu taka niespodzianka.
Okazuje się, że o przeżyciach i relacjach ludzi w latach powojennej rzeczywistości w PRL-u można opowiadać prosto, z ironią i dowcipem. Ta kamienica, jak i większość w tych rejonach, została wybudowana o okresie międzywojennym w 1935 roku przez rodzinę żydowską. Przetrwała wojnę oraz czasy powojenne. Tylko mieszkańcy się zmieniali. O nich właśnie opowiada autor oczami chłopca. Ludzie zwykli, skromni, często z niewiadomą przeszłością, z tajemnicami. Ale też i tacy, którzy za wszelką cenę chcieli ułożyć sobie "dobrze" życie w powojennej Polsce. I na okresie stalinizmu skupia się przede wszystkim autor. Każda kamienica powojenna i jej mieszkańcy kryją pewnie wiele tajemnic i nieopowiedzianych historii. Historii pełnych smutnych przeżyć,intryg, ale też radości i miłości.
O tym opowiada ta książka, w sposób lekki i przyjemny mimo wszystko. Czyta się ją szybko, ale czy pozostanie w pamięci?

Do przeczytania tej książki namówiła mnie sąsiadka kierując się min. "lokalnym" patriotyzmem. Mieszkamy bowiem w okolicach ulicy Patriotów w podwarszawskim Wawrze niedaleko Miedzeszyna, gdzie znajduje się kamienica opisywana w książce, a właściwie jej mieszkańcy. Spodziewałam się poważnej historii, a tu taka niespodzianka.
Okazuje się, że o przeżyciach i relacjach ludzi w...