Dzięki Autorowi powspominałam odrobinę…..
W mieszkaniu moich dziadków były dwa pokoje. Jeden, zwany „dużym”, stanowił królestwo dorosłych. Drugi pokój – „mały”, był przeznaczony dla wnuków. W pierwszym toczyły się poważne rozmowy. W naszym trwała zabawa. Często skuszeni podniesionymi głosami dorosłych (najczęściej sześciu) nasze dziecięce dyskusje wygasały, do absolutnej ciszy włącznie. To niestety wydawało się dorosłym podejrzane. Czasami słusznie… I następowała zmiana. Rozmowa starszych toczyła się po niemiecku, tak na wszelki wypadek (pełna konspiracja). Latorośl wracała do zabawy. Wir verstehen nicht. Pamiętam wyszywane makatki w kuchni cioci, książki zapisane dziwnymi literami.

Książka pana Piotra Adamczyka przypomniała mi o wielu sytuacjach z tamtych lat. Wojnę i okres powojenny znam z opowiadań Dziadków. Porządek i kindersztubę mam we krwi. Z uwagi na zmianę miejsca zamieszkania i moją rodzinę, koty, powoli doceniam „artystyczny” bałagan w domu ☺.

Książka napisana jest w przyjazny, swobodny sposób i przedstawia historię rodziny o polsko-niemieckich korzeniach, mieszkającej we Wrocławiu. Opisuje jej życie codzienne oraz świat, w którym przyszło im żyć. Domy opuszczone przez niemieckich właścicieli, pamiątki rodzinne czekające na powrót właścicieli. Nowych lokatorów. Każdy z nich ma swoją osobowość, która wspaniale wpisuje się w losy pozostałych mieszkańców kamienicy. Opowieść głównego bohatera nie pozwala na dłuższe rozstanie z książką. Dzięki niemu możemy prześledzić zmiany społeczne oraz relacje między ludźmi pochodzącymi z różnych środowisk i kultur. Nie zabrakło wątku zaginionych dzieł sztuki i dawki historii. Ale przede wszystkim to powieść o Rodzinie, miłości i poszukiwaniu kielicha Lutra. Wszystko to spisane i podane w pozornie lekkiej formie. Z nostalgią i rzeczywistością w tle.

Dla niektórych czytelników niektóre wspomnienia mogą wydawać się mało prawdopodobne, ale tak było np. poszerzanie własności ziemskiej za pomocą śladów finki na piasku. Marzeniem były prawdziwe dżinsy. Lista przebojów w Trójce – jedyne źródło ukochanych piosenek. Jednak mimo wielu sentymentalnych powrotów, powieść ta zawiera wiele przekazów dla współczesnych. Wszystko gdzieś już było. Tylko trochę inaczej się nazywało. Warto przeczytać, aby poznać losy mieszańców pewnej kamienicy znanego miasta.

Dzięki Autorowi powspominałam odrobinę…..
W mieszkaniu moich dziadków były dwa pokoje. Jeden, zwany „dużym”, stanowił królestwo dorosłych. Drugi pokój – „mały”, był przeznaczony dla wnuków. W pierwszym toczyły się poważne rozmowy. W naszym trwała zabawa. Często skuszeni podniesionymi głosami dorosłych (najczęściej sześciu) nasze dziecięce dyskusje wygasały, do absolutnej...