Temat przemocy domowej jest z pewnością tematem trudnym i brawa dla autorki, że go podjęła. Jednak książka mimo to niespecjalnie mnie zachwyciła. Główna bohaterka robi z siebie męczennicę i uważa, że najlepszym wyjściem jest trzymanie w sekrecie wszystkiego, co dzieje się u niej w domu. Niby kieruje się dobrem dzieci wujostwa, bo "nie może zrujnować im życia odbierając matkę". Pytanie tylko czy naprawdę TAKA matka jest lepsza niż jej brak? Przez całą książkę miałam ochotę krzyknąć do Emmy: "Dziewczyno, ocknij się!". Czy podwójna wizyta w szpitalu z powodu Carol nie jest wystarczającym powodem by komuś powiedzieć o tej psychpatce?
Ach racja, przecież wie o niej najlepsza przyjaciółka Emmy - Sara (najpiękniejsza, najpopularniejsza i chyba najłatwiejsza dziewczyna w szkole), która również milczy, bo Emma zabrania jej tego robić grożąc zdradą jej tajemnic.
Nasza główna bohaterka jest oczywiście superinteligentna, ma najwyższą średnią w całym liceum i tylko dzięki niej szkolna drużyna piłki nożnej/koszykówki wygrywa mecze, bo jej umiejętności sportowe są wprost niebywałe. Emma uważa się za szarą myszkę i nie chce nikogo wpuszczać do swojego życia w obawie przed ciotką.
Wtedy pojawia się mega przystojny, napakowany i uroczy Evan, którego główna bohaterka początkowo nie znosi, a później się w nim zakochuje (jakie to nietypowe, prawda?). Aczkolwiek Emma stwierdza, że nie może ani z nim ani z nikim innym być, bo gdyby Carol się dowiedziała to dla Emmy "byłby koniec".
Odtrącony chłopak wyjeżdża, a ona zaczyna spotykać się z Drew, co jest zupełnie bez sensu, biorąc pod uwagę rzeczy, które mówiła wcześniej. Jednak gdy okazuje się, że Drew zależy tylko na jednym, a ona teskni za Evanem, Emma zrywa z nim. Po tym wydarzeniu ni stąd ni zowąd wraca Evan, godzą się i oficjalnie są razem. Emma mu tłumaczy, że to, co się dzieje u niej w domu musi pozostać w sekrecie. Chłopak wpada absurdalny na pomysł ucieczki i oboje mają zamiar to zrobić, ale nie udaje im się to i książka kończy sie sceną, w której Carol próbuje udusić Emmę.
Jednym z głównych minusów książki jest z pewnością jej długość. Czyta się co prawda dość szybko, ale zbędne opisy miejsc, w ktorych przebywa nasza bohatkerka albo nic nie wnoszące do fabuły dialogi zaczynają po krótkim czasie nużyć.
Nie rozumiem motywacji głównej bohaterki ani Evana i Sary, którzy wiedzieli o jej sekrecie.
Tak naprawdę gdyby nie wątek z Carol byłaby to kolejna miłosna historia w stylu Zmierzchu. Emma jest niekonsekwenta w tym, co robi, a jej ciągłe niezdecydowanie (raz cieszy się, że Evan ją kocha, a raz nie) sprawiło, że po jakimś czasie stała mi się zupełnie obojętna, a chwilami nawet denerwowała. W dodatku Rebbeca Donovan w pewien sposób utwierdza nas w przekonaniu, że brak reakcji na przemoc jest czymś normalnym, przynajmniej ja tak to odbieram. Nie zżyłam się w żaden sposób z którąś z postaci i szczerze wątpię czy sięgnę po kolejne części.
To jedna z tych książek, które czyta się raz i odrazu odkłada na półkę zapominając większość wydarzeń i imiona bohaterów.

Temat przemocy domowej jest z pewnością tematem trudnym i brawa dla autorki, że go podjęła. Jednak książka mimo to niespecjalnie mnie zachwyciła. Główna bohaterka robi z siebie męczennicę i uważa, że najlepszym wyjściem jest trzymanie w sekrecie wszystkiego, co dzieje się u niej w domu. Niby kieruje się dobrem dzieci wujostwa, bo "nie może zrujnować im życia odbierając...