- Eric-Emmanuel Schmitt i jego ‘Małe zbrodnie małżeńskie’
- Bardzo cenię sobie twórczość tego autora. Co więcej, uważam że jest to jego najlepsza książka.
- Bardzo przyjemna i, co jest już typowe, krótka. Przeczytałam w ciągu godziny i czułam niedosyt. Naprawdę chciałabym żeby miała jeszcze parę stron więcej.
- Ja też. Ale trzeba przyznać, że jest to kawał, albo raczej kawałek, dobrej roboty.
- Chyba jednak nie wpadłam w aż tak wielki zachwyt jak ty. Natomiast Schmitt pisze w niej w bardzo piękny sposób o miłości. Miłości dwojga ludzi, miłości pokrytej grubą warstwą kurzu, pełnej nudy, nieporozumień, zazdrości. O tym co pozostaje po 15 latach małżeństwa.
- Ale chyba jednak ta miłość pozostaje.
- To prawda.
- Trochę inna, mniej namiętna, nie już taka idealna jak na początku. Ale jakieś uczucie w nich jest. Poza tym, to co bardzo mi się spodobało, to te wszystkie kłamstwa, kłamstewka. Naprawdę śmiałam się czytając te ich coraz to nowsze wersje wydarzeń. Jak w życiu. Oszukujemy by nie zranić drugiej osoby, by było nam łatwiej.
- Opowieść prosta, ale dająca do myślenia. I, znów to podkreślę, w przepiękny sposób mówiąca o miłości. Pozwolę sobie zacytować mój ulubiony fragment:
„Co znaczy kochać mężczyznę? To znaczy kochać go na przekór sobie, na przekór niemu, na przekór całemu światu. To znaczy kochać go w sposób, na który nikt nie ma wpływu. Kocham twoje pragnienia, a nawet twoje awersje, kocham ból jaki mi zadajesz, ból którego nie odczuwam jako bólu, ból, o którym natychmiast zapominam, który nie pozostawia śladów. Kochać to znaczy mieć tę wytrzymałość, która pozwala przechodzić przez wszystkie stany, od cierpienia do radości, z tą samą intensywnością”
- To ja też zacytuję:
„ Nie jest rozsądne długo kochać, kochać bez przerwy to czyste szaleństwo. Rozum nakazuje kochać tak długo, jak jest to przyjemne. Oto miłosny racjonalizm: kochajmy się, dopóki mamy złudzenia, kiedy je stracimy, lepiej się rozstańmy. Gdy tylko ujrzymy przed sobą kogoś rzeczywistego, a nie kogoś, kogo sobie wyobrażamy, rozejdźmy się.”
- Każdy z nas wie, że kochać kogoś jest trudną sztuką. Trzeba się zmierzyć z wieloma problemami, wyrzeczeniami. Czasem trzeba odpuścić i wybaczyć nawet największe zbrodnie małżeńskie. I o tym właśnie jest ta książka.
- Zdecydowanie lektura obowiązkowa.

- Eric-Emmanuel Schmitt i jego ‘Małe zbrodnie małżeńskie’
- Bardzo cenię sobie twórczość tego autora. Co więcej, uważam że jest to jego najlepsza książka.
- Bardzo przyjemna i, co jest już typowe, krótka. Przeczytałam w ciągu godziny i czułam niedosyt. Naprawdę chciałabym żeby miała jeszcze parę stron więcej.
- Ja też. Ale trzeba przyznać, że jest to kawał, albo raczej...