Przeczytałam przejmująco smutną książkę. Książkę o zagubionych, pokrzywdzonych/krzywdzonych kobietach, które szukają miłości. Natomiast historia głównej bohaterki, dobrej, naiwnej, kochanej Zety doprowadzała mnie do wybuchów śmiechu( jej dystans do siebie jest ujmujący), następnie do konsternacji(naprawdę można tak żyć?), poprzez chęć potrząśnięcia nią jak szmacianką lalką, aby się ogarnęła(obudź się kobieto, daj sobie spokój z takim „życiem”). Wymęczyłyśmy się razem-ja nieprawdopodobną historią jej związku, ona –bo chciała mi ją opowiedzieć, choć ja nie raz rzucałam książką w kąt.Dziwna to była lektura,taka atawistyczna; jeszcze dziwniejsza w niej historia, taka toksyczna i dziwne, że ją jednak przeczytałam, męcząc się przy tym okrutnie lub połykając strony na raz.
„Nie wiem za bardzo, co łączyło mnie z tym człowiekiem. Ale wiem,że było to coś mocnego, bardzo mocnego.”
„Nie rozumiem, dlaczego my, pokorne i niegroźne grubasy, padamy ofiarami najbardziej zajadłej nietolerancji, dlaczego gardzi się nami, piętnuje nas, stygmatyzuje,marginalizuje, wyszydza, dlaczego co rusz wymyśla się nam od wielorybów, czołgów, tuńczyków, szaf, kufrów, balonów i tym podobnych, dlaczego cierpimy prześladowania i zawsze musimy ulegać kaprysowi chudych”.

Przeczytałam przejmująco smutną książkę. Książkę o zagubionych, pokrzywdzonych/krzywdzonych kobietach, które szukają miłości. Natomiast historia głównej bohaterki, dobrej, naiwnej, kochanej Zety doprowadzała mnie do wybuchów śmiechu( jej dystans do siebie jest ujmujący), następnie do konsternacji(naprawdę można tak żyć?), poprzez chęć potrząśnięcia nią jak szmacianką...