"Gorzko, jak chol... gorzko!" chciałoby się powiedzieć, jednocześnie dodając po chwili, że prawdziwie. Prawdziwie do bólu. Tak prawdziwie, jak prawdziwe jest to nasze smutne życie. Nie ma w nim prostych rozwiązań, są za to strome schody, po których wspinamy się z nadzieją, walczymy próbując zyskać na czasie, wykroić dla siebie choć odrobinę szczęścia. Szukamy własnej drogi, często zbaczając z kursu, bądź też zwyczajnie nie wiedząc, w którą stronę iść. Byle do przodu.

Nazwisko Barbary Kosmowskiej poznałam przy okazji recenzowania "Ukrainki".
Tutaj moja opinia: http://asymaka.blogspot.com/2013/08/zmiany-niekoniecznie-na-lepsze.html.
Tu recenzja książki skierowanej do młodzieży: http://asymaka.blogspot.com/2014/05/sezon-na-zielone-kasztany-barbara.html.
Miałam też przyjemność przeprowadzić wywiad z autorką: http://asymaka.blogspot.com/2013/11/wywiad-z-barbara-kosmowska-i-konkurs-z.html.

Barbara Kosmowska jest literaturoznawcą i pisarką mieszkającą w Bytowie. Niejednokrotnie nagradzana w konkursach literackich, gdzie zwracano uwagę zarówno na jej powieści dla dorosłych, jak i dla młodzieży. Autorka takich tytułów, jak: "Buba", "Teren prywatny", "Sezon na zielone kasztany" czy czytany przeze mnie ostatnio świetny "Kolorowy szalik". Popularność przyniosły jej także książki napisane dla dorosłych, jak "Prowincja", "Niebieski autobus" czy wspomniana wyżej "Ukrainka".

W najnowszej publikacji pisarki znajdziemy historię fascynującą, choć niełatwą. Autorka w sposób bezkompromisowy opisuje losy głównej bohaterki i osób, które w tym czy innym momencie wkroczyły w jej życie. Nie stawia przed nami gotowych rozwiązań, zmusza do myślenia. Nie daje nam taryfy ulgowej, ani przez moment nie czujemy się bezpiecznie, nie oszczędza stworzonych przez siebie postaci. Od razu jesteśmy rzuceni na głęboką wodę, zaskoczeni brutalnością i okrucieństwem, brakiem perspektyw. Teresa z całych sił stara się walczyć, uciec ze "wsi zabitej dechami", w której nic dobrego nie może jej spotkać. Bo jaka przyszłość może ją czekać na prowincji? Czy chce skończyć, jak jej zwyczajna i zgorzkniała matka, niewidoczny i nijaki ojciec? W Mieście zasypia mając obok siebie stolik babciny, ale czy jej sen będzie tutaj inny, czy zasypia pod szczęśliwszym niebem? Bardziej niebieskim, bezpiecznym, dającym nadzieję? Tęskni właściwie tylko za tą babcią od stolika, która musiała porzucić salonowe życie i kresowe dziedzictwo. Nigdy nie pogodziła się z tym, że matka Teresy zaprzepaściła szansę na godną przyszłość, wybierając pospolitego i nic niewartego mężczyznę za męża i ojca swoich dzieci.

Więcej tutaj: http://asymaka.blogspot.com/2014/11/gorzko-barbara-kosmowska.html

"Gorzko, jak chol... gorzko!" chciałoby się powiedzieć, jednocześnie dodając po chwili, że prawdziwie. Prawdziwie do bólu. Tak prawdziwie, jak prawdziwe jest to nasze smutne życie. Nie ma w nim prostych rozwiązań, są za to strome schody, po których wspinamy się z nadzieją, walczymy próbując zyskać na czasie, wykroić dla siebie choć odrobinę szczęścia. Szukamy własnej...