Ponad rok minął od czasu, gdy ostatnio czytałam powieść Richarda Paula Evansa.
Jego książki zazwyczaj czyta się jednym tchem, wystarcza jeden wieczór, by je przeczytać, ale zwykle chwytają za serce. Szczególnie starsze jego pozycje, bo nowsze już jakoś tak nie zachwycają.
"Papierowe marzenia" to współczesna wersja przypowieści o synu marnotrawnym, choć można tu też znaleźć wątek przypowieści o miłosiernym samarytaninie.
Wydaje się, że opowiadane przez Evansa historie są naiwne i bajkowe, ale i tak czyta się je dobrze, bo chyba lubimy historie z dobrym zakończeniem i chcemy wierzyć, że są na świecie dobrzy i bezinteresowni ludzie i może kiedyś nam ktoś poda pomocną dłoń, gdy będziemy tego potrzebowali.
Morał tej opowieści jest jeden: należy czynić dobro, bo ono zawsze w jakiś sposób do nas wróci. Autor przekonuje nas też, że prawdziwa miłość rodzicielska jest mądra, silna i bezwarunkowa oraz skłonna do wybaczenia. Nawet mimo błędów popełnianych przez dziecko, które ranią rodzica.
Moje ulubione zdanie z tej powieści to to, że "rodzice powinni dać dzieciom nie tylko korzenie, ale i skrzydła".

Ponad rok minął od czasu, gdy ostatnio czytałam powieść Richarda Paula Evansa.
Jego książki zazwyczaj czyta się jednym tchem, wystarcza jeden wieczór, by je przeczytać, ale zwykle chwytają za serce. Szczególnie starsze jego pozycje, bo nowsze już jakoś tak nie zachwycają.
"Papierowe marzenia" to współczesna wersja przypowieści o synu marnotrawnym, choć można tu też znaleźć...