Gdy na początku czerwca 1099 roku pod Jerozolimę dotarły wojska pierwszej krucjaty, nic nie zapowiadało, że zdobędą Święte Miasto. Trzydziestotysięczny garnizon namiestnika Iftichara ad-Daula był dobrze przygotowany do odparcia wroga, Arabowie liczyli także na odsiecz z Egiptu. Na ich korzyść przemawiał również fakt, że wcześniejsze walki w Azji Mniejszej, głód i choroby mocno przetrzebiły szeregi krzyżowców. Wojska Gotfryda z Bouillon, Rajmunda z Tuluzy, Roberta z Normandii, Roberta z Flandrii i Tankreda liczyły ok. 1,5 tys. rycerzy i 5-6 tys. lekkozbrojnych. Za nimi ciągnęła się wielotysięczna rzesza biedaków (w tym starcy, kobiety i dzieci) wiedzionych religijnym zapałem lub żądzą łupów. Krzyżowcy nie mieli drabin ani machin oblężniczych. Na niewiele zdały się wysiłki wodzów i kaznodziejów zagrzewających żołnierzy do walki – pierwszy szturm zakończył się niepowodzeniem.

Sytuacja zmieniła się jednak w połowie czerwca, kiedy flota genueńska dostarczyła materiały do budowy machin. Decydujący szturm rozpoczął się w nocy z 13 na 14 lipca. Kiedy w południe krzyżowcy wdarli się na mury, los miasta został przesądzony. Krzyżowcy rozpoczęli rabunek i rzeź muzułmańskich mieszkańców Jerozolimy. Głowy unieśli tylko arabski namiestnik i jego świta w zamian za opuszczenie bez walki cytadeli. Bezprecedensowe bestialstwo krzyżowców odbiło się głośnym echem w Europie i w świecie islamskim. Skończyła się wówczas arabska polityka tolerancji wobec chrześcijan, a państwa chrześcijańskie utworzone na ziemiach wydartych Arabom były stale narażone na ataki.

Gdy na początku czerwca 1099 roku pod Jerozolimę dotarły wojska pierwszej krucjaty, nic nie zapowiadało, że zdobędą Święte Miasto. Trzydziestotysięczny garnizon namiestnika Iftichara ad-Daula był dobrze przygotowany do odparcia wroga, Arabowie liczyli także na odsiecz z Egiptu. Na ich korzyść przemawiał również fakt, że wcześniejsze walki w Azji Mniejszej, głód i choroby...