Warto sięgnąć po ten zbiór anegdot, nie tylko dlatego, że w pokazuje pogodę ducha, mądrość i prostolinijność Ojca Świętego. Równie ważnym motywem jest fakt, iż może on być punktem wyjścia do rozmowy z Bogiem, do rozważań nad Jego Słowem i nad naszym życiem.Trzecim powodem może być chęć poznania codzienności życia w Watykanie, bez szukania "tanich sensacji", a raczej z otwartością na nowe...

Warto sięgnąć po ten zbiór anegdot, nie tylko dlatego, że w pokazuje pogodę ducha, mądrość i prostolinijność Ojca Świętego. Równie ważnym motywem jest fakt, iż może on być punktem wyjścia do rozmowy z Bogiem, do rozważań nad Jego Słowem i nad naszym życiem.Trzecim powodem może być chęć poznania codzienności życia w Watykanie, bez szukania "tanich sensacji", a raczej z...

Książkę kupiłam moim dziadkom na święta,bo założyłam,że będzie to lepszy prezent niż wielotomowe poważne książki o tematyce religijnej. Nie pomyliłam się- krótkie anegdotki z życia Papieża Franciszka- z uwagi na to,że dotyczą często spraw codziennych i wydawałoby się błahych- mają za zadanie przedstawić Papieża z tej ludzkiej strony i to założenie zostało spełnione. Jednak forma tych opowiastek niestety w większości jest dość trudna w odbiorze- a to za długa,a to zbyt przegadana,ale to mało czytelna. Doskonale można porównać tę książeczkę z inną pozycją tego autora "To ja Karol- nie poznajesz mnie?" zawierającą anegdoty z życia Jana Pawła II. I takie porównanie prowadzi do jednoznacznych wniosków- o ile zbiór opowiadań o "naszym" Papieżu jest rzeczywiście interesujący,ciekawy i napisany z sercem,o tyle w historiach o Papieżu Franciszku wieje powtarzalnością i nudą.

Książkę kupiłam moim dziadkom na święta,bo założyłam,że będzie to lepszy prezent niż wielotomowe poważne książki o tematyce religijnej. Nie pomyliłam się- krótkie anegdotki z życia Papieża Franciszka- z uwagi na to,że dotyczą często spraw codziennych i wydawałoby się błahych- mają za zadanie przedstawić Papieża z tej ludzkiej strony i to założenie zostało spełnione. Jednak...

Papież Franciszek od pierwszych chwil zaskakuje. Niestety nie zawsze, według mnie, pozytywnie. Część komentatorów zachwycała się pierwszym wystąpieniem, w którym Ojciec Święty przywitał się z tłumem zebranym na Placu św. Piotra słowami "dobry wieczór". Dotychczas każdy nowo wybrany zastępca Chrystusa na Ziemi zaczynał swój pontyfikat od pozdrowienia Jezusa Chrystusa. Może jestem w tym osamotniony, ale marzę o powrocie do czasów, w których papieża w tiarze po uroczystej koronacji niesiono na lektyce... Skoro jednak Duch Święty wybrał argentyńskiego kardynała na przywódcę Kościoła to na pewno potrzebny jest nam taki papież. W końcu On (Duch Święty) nigdy się nie myli. Po wielkim teologu przyszedł czas na pasterza skromnego i uśmiechniętego. Książka "To ja, papież Franciszek" to zbiór anegdot o Najwyższym Kapłanie (dziwnie brzmi ten tradycyjny tytuł znajdujący się w tytulaturze papieskiej w odniesieniu do Franciszka...).

Dużym zaskoczeniem była dla mnie wiadomość, że Jorge Bergoglio stał się taki pogodny dopiero po wyborze na Stolicę Piotrową. Dotychczas myślałem, że argentyński duchowny ma po prostu taki charakter. Tymczasem podczas pełnienia swojej posługi biskupiej w Buenos Aires był poważny i nigdy się nie śmiał. Sam zainteresowany twierdzi, że ta przemiana to skutek działania Ducha Świętego, w co trudno nie uwierzyć (zwłaszcza, że wśród owoców Ducha Świętego znajduje się radość).

Książka składa się z około stu anegdot. Dotyczą one różnych sfer życia Ojca Świętego. Dowiemy się m.in. jak papież zareagował na genialny polski "lek" na serce ("Miserikordyna"),dlaczego wybrał akurat takie imię, do kogo zadzwonił z okazji urodzin i co nosi w swojej czarnej teczce (dotychczas żaden z następców św. Piotra nie wnosi l na pokład samolotu bagażu podręcznego). Najpierw znajdziemy zawsze krótkie wprowadzenie, a później szersze wyjaśnienie. Autor często oddaje głos Franciszkowi. Większość anegdot jest naprawdę ciekawa i wzbudza uśmiech na twarzy, a niektóre prowokują nawet do szczerego śmiechu. Niestety część niepokoi mnie, a nawet zatrważa. Otóż Franciszek zanim odprawił swoją pierwszą Mszę świętą polecił w Kaplicy Sykstyńskiej odsunąć ołtarz od ściany i odprawiał twarzą do zebranych. Kompletnie nie rozumiem, po co to zrobił. Wierni wcale nie oczekują od Kościoła podążania za "duchem czasu" i ciągłych zmian. Wystarczy spojrzeć na statystyki z Ameryki Południowej. W jednej z tamtejszych bardzo tradycyjnych diecezji niemal w każdym Kościele odprawia się mszę w rycie trydenckim (obok oczywiście także mszy posoborowej, a nie zamiast). Liczba seminarzystów w tamtejszym seminarium diecezjalnym dochodzi do 250 osób. Tymczasem w Buenos Aires czy Montevideo zaledwie 30. Cieszę się, że Stolica Apostolska zarządziła kontrolę w tej diecezji. Może cały Kościół podąży za niewielką diecezją na końcu świata?

Nie podoba mi się także to, że Franciszek udzielił dyspensy od wymogu cudu w przypadku Jana XXIII. To było dla mnie duże zaskoczenie. Dotychczas myślałem, że zanotowano jakieś uzdrowienie za przyczyną tego papieża. Dlaczego życie i działalność jednych kandydatów na ołtarze bada się bardzo skrupulatnie (i słusznie),a drugich nie? Czyżby była jakaś nagła potrzeba "uświęcenia" soboru?

Przypadki, o których wspomniałem to na szczęście mniejszość. Książka "To ja, papież Franciszek" nadaje się więc idealnie na wakacyjną lekturę. Nie jest to oczywiście wybitna pozycja, ale sprawdzi się jako oderwanie od poważniejszych i trudniejszych pozycji. Przeczytanie jej nie zajmie więcej niż 1-2 godziny. Warto chyba poświęcić tak niewiele, aby poznać codzienność duchowego przewodnika ponad miliarda ludzi na świecie.

[Opinia pochodzi z bloga: librimagistri.blogspot.com]

Papież Franciszek od pierwszych chwil zaskakuje. Niestety nie zawsze, według mnie, pozytywnie. Część komentatorów zachwycała się pierwszym wystąpieniem, w którym Ojciec Święty przywitał się z tłumem zebranym na Placu św. Piotra słowami "dobry wieczór". Dotychczas każdy nowo wybrany zastępca Chrystusa na Ziemi zaczynał swój pontyfikat od pozdrowienia Jezusa Chrystusa. Może...

Od chwili swoich narodzin znałam jednego papieża - Polaka - Jana Pawła II. To z nim były związane moje myśli dotyczące głowy Kościoła. Śledziłam transmisje telewizyjne z pielgrzymek do Polski i chociaż nigdy nie było mi dane osobiście spotkać Świętego Jana Pawła II, to wciąż jest dla mnie papieżem szczególnym, tak patriotycznie. Jednak obecny papież - Franciszek - dość niespodziewanie pojawił się na czele stolicy Piotrowej a już na pewno zaskakująco podszedł do swoich nowych obowiązków i nie zaniechał starych przyzwyczajeń. Wielokrotnie spotkałam się w mediach z dość nietypowymi, jak na papieża, zachowaniami i związanymi z tym anegdotami. Dlatego kiedy tylko pojawiła się możliwość poznania anegdot o obecnym Ojcu Świętym w wersji książkowej, nie wahałam się ani chwili.

Papież Franciszek jest skromnym, szczerym i niesamowicie wesołym człowiekiem, co zaowocowało zbiorem papieskich "kwiatków", czyli właśnie anegdot. Książeczka składa się ze stu czternastu opowiastek, dzięki którym czytelnik może bliżej poznać osobę i fenomen papieża. Jak on to robi, że mimo swojej funkcji jest wciąż tak blisko zwykłych ludzi? Co sprawia, że i wierni coraz liczniej przybywają na spotkania z Ojcem Świętym? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w niniejszej publikacji.

A jakie ciekawostki znajdziemy w tej niesamowitej i nietypowej biografii? Papież zdradza między innymi kilka ciekawostek z konklawe, wyjaśnia skąd wzięło się jego przybrane imię - Franciszek, a także co powiedział do kardynałów podczas kolacji po konklawe, gdy został wybrany. Dowiedziałam się również, iż już podczas pierwszego wystąpienia po wyborze na papieża, Franciszek zaakcentował swoją odmienność od poprzedników - w jaki sposób? Jeszcze jako Kardynał Bergoglio słyszał przepowiednie, że to właśnie jemu jest potrzebny bilet do Rzymu tylko w jedną stronę - kto był tak przewidujący? Informacje, które wywołały we mnie szok? Fakt, iż Franciszek przybył na konklawe w butach po osobie zmarłej, a także jego posługa ministranta podczas Mszy Świętej na 24 godziny przed rozpoczęciem konklawe. W publikacji są też informacje o tym ,że papież potrafi opowiadać kawały, kto ma pierwszeństwo na audiencjach nawet przed głowami państw, a także dlaczego Franciszek woli mieszkać w domu Świętej Marty niż w apartamentach papieskich. Niesamowite są opowieści o tym jaki był papież w młodości, o jego zakochaniu się, o działalności na rzecz biednych i chorych w Argentynie, a także o środkach komunikacji jakimi uwielbia się przemieszczać. Mogłabym tak wymieniać bez końca, gdyż każda z przedstawionych historyjek dostarczyła mi wiedzy i radości. Wspomnę może jeszcze tylko o tajemniczej czarnej teczce Franciszka (co w niej nosi?),licznych listach do i od papieża (zdarzył się nawet na serwetce) oraz o odpowiedzi na pytanie - dlaczego papież nie śpiewa? Czujecie się zaintrygowani?

Muszę przyznać, że jestem ogromnie wdzięczna Grzegorzowi Polakowi za zebranie tak wielu ciekawych chwil z życia Franciszka, ponieważ dzięki temu mogę poznać fakty zebrane przez niego z różnych źródeł, do których dostępu nie mam. A i języka włoskiego nie znam. Książeczkę polecam każdemu, kto chce w nietypowy sposób poznać Ojca Świętego. Owszem znajdziecie tutaj fragmenty homilii, jednak publikacja ta zupełnie odbiega od tendencyjnego obrazu osoby papieża. Dlaczego zatem warto ją przeczytać? Powód jest jeden, ale jakże ważny - spojrzenie na prawdziwe oblicze Franciszka, takiego naturalnego, nie zmienionego przez urząd, jaki sprawuje w Watykanie. A ponadto dawka świetnego humoru w przytoczonych codziennych sytuacjach. Nie możecie przejść obojętnie wobec "To ja, papież Franciszek..."!

Od chwili swoich narodzin znałam jednego papieża - Polaka - Jana Pawła II. To z nim były związane moje myśli dotyczące głowy Kościoła. Śledziłam transmisje telewizyjne z pielgrzymek do Polski i chociaż nigdy nie było mi dane osobiście spotkać Świętego Jana Pawła II, to wciąż jest dla mnie papieżem szczególnym, tak patriotycznie. Jednak obecny papież - Franciszek - dość...

Fenomenalna, krótkie zwięzłe anegdoty, które sprawiają uśmiech na twarzy :)
Może nie powinno się oceniać książki po okładce, ale sama okładka sprawia ze człowiek jest bardziej szczęśliwszy gdy widzi uśmiechnięta twarz papieża :D

Fenomenalna, krótkie zwięzłe anegdoty, które sprawiają uśmiech na twarzy :)
Może nie powinno się oceniać książki po okładce, ale sama okładka sprawia ze człowiek jest bardziej szczęśliwszy gdy widzi uśmiechnięta twarz papieża :D

Napisana w zawiły sposób, często ciężko jest się zorientować, kto jest narratorem.

Napisana w zawiły sposób, często ciężko jest się zorientować, kto jest narratorem.