Ciekawa opowieść o powolnym zmierzchu dawnego świata, tym powolniejszym, że nadciągającym nad południe Włoch. Koncepcją i klimatem przypomina ”Geparda/Lamparta” Lampedusy. Apulia to wprawdzie nie Sycylia, ale przywiązanie do tradycji zdaje się osiągać tu podobne natężenie.
Co ciekawe, opór przed przemianami obyczajowymi i społecznymi najsilniejszy jest wśród prostego ludu, który najwięcej może na tych przemianach zyskać. Maksyma Heraklita nie spotyka się tu jednak z uznaniem, a dwie niedawne wojny światowe nie budzą nawet w przybliżeniu takiej grozy jak choroba don Cezarego, niepisanego władcy Porto Manacore.
Portrety psychologiczne garstki bohaterów nakreślone są z dbałością i wnikliwością, a język, mniej ozdobny niż u Lampedusy, zdobywa czytelnika podstępnie i powoli, by nagle uwięzić go wewnątrz opisywanego świata. I najgorsze, że jest to ten rodzaj słodkiej niewoli, z której nie bardzo chce się wydostawać.

Ciekawa opowieść o powolnym zmierzchu dawnego świata, tym powolniejszym, że nadciągającym nad południe Włoch. Koncepcją i klimatem przypomina ”Geparda/Lamparta” Lampedusy. Apulia to wprawdzie nie Sycylia, ale przywiązanie do tradycji zdaje się osiągać tu podobne natężenie.
Co ciekawe, opór przed przemianami obyczajowymi i społecznymi najsilniejszy jest wśród prostego ludu,...