Niewiele jest książek, które fascynują zarówno opisem jak i okładką. Powiedz wilkom, że jestem w domu to jednak jedna z takich pozycji. Jej tytuł już na pierwszy rzut oka wydaje się metaforą, a ogumienie we wszystkich krajach prezentuje się pięknie. Polskie wydanie jest proste – biegnąca dziewczyna, a na dole kolorowe plamy. Gra kolorami sprawia jednakże, że oprawa fascynuje oraz cudownie prezentuje się na półce stojąc przodem jak i bokiem. Okładka nie mówi, z jaką historią będziemy mieć do czynienia, może to być powieść ze zbrodnią w tle, ale również spokojna obyczajówka. Sprawdza się tutaj drugie proroctwo, bowiem książka Carol Rifka Brunt to powieść melancholijna, spokojna, hipnotyzująca swoją aurą smutku i samotności. Jest to również historia mocno odrywająca się od schematu książki młodzieżowej.

Carol Rifka Brunt ma bardzo ładny styl i zgrabnie bawi się słowem wplątując różne obrazy pomiędzy strony powieści. W trakcie lektury spotykamy wiele wspomnień, które po prostu wpadają akcje. Początkowo może to mocno dezorientować, gdyż nie jesteśmy pewni o czym właściwie czytamy. Z kolejnymi stronami jednak przyzwyczajamy się i nie mamy problemów z określeniem czasu wydarzeń. Kolejną charakterystyczną cechą tej książki jest ogrom przemyśleń głównej bohaterki, niemal trzy czwarte powieści zajmują własne myśli June. Dla osób lubujących się w rwącej akcji będzie to bardzo męczące, ale dla mnie była to chwila oddechu od nagłych zawirowań i pozwolenie sobie na przemyślenia. Dialogi wydały mi się sprawnie prowadzone, nie mam do nich większych uwag.

Główna bohaterka powieści ma jakby dwie osobowości. Pierwsza June jest, infantylna, dziecinna i momentami bardzo irytująca. Druga June jest zaś młodą kobietą trochę pogubioną we własnym życiu, ale pełną głębokich rozmyślań. Tym co łączy obie twarze tej postaci jest nieśmiałość – dziewczyna jest outsiderską, a jej jedynym przyjacielem był wujek.
Postać, Grety fascynuje swoim zachowaniem, a bardziej jego przyczynami. Wujek Finn wywołuje uśmiech na twarzy, a jednak intryguje jego relacja z siostrzenicą. Co najlepsze pozostali bohaterowie tej powieści są równie złożeni.

Relacje w tej książce są równie ciekawe, co dziwne. Z jednej strony mamy wcale nie prostą relacje Toby-Finn, która choć pełna zawirowań to chwytająca za serce swoją zwykłością. Mamy tu też pokazane relacje między rodzeństwem, którą wypełnia niepewność, zranienie i nieporozumienia.

W Powiedz wilkom, że jestem w domu poruszany jest też wątek zachorowania na AIDS, podkreślony czasem, w którym dzieje się ta historia. Autorka pokazała tu jak zmieniło się podejście do osób zarażonych, które dawniej były sensacją i przekleństwem, a dotykanie przedmiotów przez nich używanych wywoływało przerażenie. Jeszcze nie tak dawno osoby definiowano samym skrótem AIDS.

Powiedz wilkom, że jestem w domu to książka nie tyle o przyjaźni, która odgrywa tu tak dużą role, nie o relacjach, które są tu mocno zarysowane, ale o samotności, która dotknęła niemal każdego bohatera tej powieści. A jak pokazuje ta historia samotność może mieć różne odcienie ukryte w palecie standardowych barw. Przecież widzimy tylko fragmenty, nawet gdy wydaje nam się, że wiemy wszystko.

Polecam osobom, które chcą zasmakować w melancholii i nie boją się trudnych tematów. Ta książka to pamiętnik zagubienia, miłości nieznającej końca i zdolnej do poświęceń oraz budowania swojego świata od nowa.

http://biblioteka-wspomnien.blogspot.com/2017/01/biegnij-june-biegnij.html

Niewiele jest książek, które fascynują zarówno opisem jak i okładką. Powiedz wilkom, że jestem w domu to jednak jedna z takich pozycji. Jej tytuł już na pierwszy rzut oka wydaje się metaforą, a ogumienie we wszystkich krajach prezentuje się pięknie. Polskie wydanie jest proste – biegnąca dziewczyna, a na dole kolorowe plamy. Gra kolorami sprawia jednakże, że oprawa...