Muszę przyznać, że nie takiej formy się spodziewałam. Autor traktuje ''Solidarność'' jako zagadnienie socjologiczne, skupia się na ewolucji związku od organizacji chroniącej interesy robotników do partii politycznej, która po zagarnięciu stołków kompletnie odcięła się od ludzi, dzięki którym w ogóle była możliwa transformacja i ''wolne'' wybory. Co więcej, liberałowie wywodzący się z rzekomej opozycji (piszę rzekomej, bo biorąc pod uwagę jak dobierano członków ''Solidarności bis'', rozmowy w Magdalence, a później porozumienia okrągłostołowe można mieć uzasadnione wątpliwości co do faktycznych celów owej opozycji), zaczęli traktować klasę robotniczą, mającą pełne prawo do wyrażania sprzeciwu, a przynajmniej swojego zdania wobec skutków planu Balcerowicza i wprowadzania zasad wolnego rynku, jako potencjalne zagrożenie dla demokracji, które trzeba unieszkodliwić w zarodku. Jednym ze sposobów było przedstawianie tych ludzi jako irracjonalnie postępujacych półgłówków, nie rozumiejących, że ''to wszystko dla ich dobra''. Autor stawia tezę, że powodem, dla którego polityka w naszym kraju wyglądała i wygląda nadal tak a nie inaczej jest to, że ''Solidarność'' oprócz robotników przyciągała również resztę społeczeństwa, zwłaszcza inteligencję, walczącą nie tyle o przywileje gospodarcze, co o wolność polityczną i ogólnie obalenie komuny. Ta inteligencja, która po '89 przeskoczyła do elity tworzącego się kapitalistycznego światka, przestała widzieć interesy robotników jako zgodne ze swoimi, więc silne związki zawodowe były jej nie na rękę.

Brakowało mi informacji o historii związku ''od wewnątrz'', nazwisk działaczy, ważnych dat czy przebiegu istotniejszych protestów i strajków, ale rozumiem, że autor miał inną koncepcję. Natomiast nieco irytująca była jego widoczna skłonność do wychwalania liberalizmu politycznego jako jedynego ''ludzkiego'' systemu, przy jednoczesnej krytyce ekipy uskuteczniającej liberalizm gospodarczy i jego skutki dla społeczeństwa, tak jakby jedno z drugim nie szło w parze. Zresztą uważam, że liberalna demokracja jak każda utopia w prostej linii prowadzi do totalitaryzmu. Czym jest niczym nieograniczona wolność i tolerancja dla wszystkiego i wszystkich, nawet tych, którzy nie mają najmniejszego zamiaru tolerować nas, możemy właśnie teraz obserwować. Wizja kapitalizmu służącego wszystkim ludziom również nie ma racji bytu. A demokracja w rękach większości podatnej na manipulacje i populistyczne brednie wygłaszane przez polityków, działających tylko i wyłącznie w interesie swoim a nie ogółu i w praktyce nie kontrolowanych przez nikogo, przestaje być demokracją.

Muszę przyznać, że nie takiej formy się spodziewałam. Autor traktuje ''Solidarność'' jako zagadnienie socjologiczne, skupia się na ewolucji związku od organizacji chroniącej interesy robotników do partii politycznej, która po zagarnięciu stołków kompletnie odcięła się od ludzi, dzięki którym w ogóle była możliwa transformacja i ''wolne'' wybory. Co więcej, liberałowie...