Łał. Łał. A co tam, jeszcze raz – łał! Dałem wyraz swojemu entuzjazmowi, lecz w przeciwieństwie do większości PT czytelników nie dotyczy on nadzwyczajnych wartości książki, a raczej zdolności analityczno -kulinarnych Terry'ego Hayesa. Rozebrał mianowicie najbardziej spektakularne dzieła z gatunku „sensacja”, wyodrębnił wszystkie stosowane w nich chwyty fabularne i konstrukcyjne, charakterystyczne postacie i konspiracyjne teorie, dorzucił ćwierć kilo kryminału, dziesięć deko psychologicznej egzaltacji rodem z romansu i szczyptę komiksu a la Captain America, wszystko to wymieszał, zagotował, ostudził i zwałkował w krówkę-ciągutkę. Dłuuugą, na jakieś milion znaków ze spacjami. Albo coś koło tego.

Czy ja się czepiam? Gdzieżby tam, w końcu to jest jakaś wartość, gdy czytelnikowi z każdą przeczytaną stroną oczy się powiększają, a kopara wali w podłoże. Że tak się da.
Tyle, że ilość bywa zagrożeniem dla jakości. Otóż gdyby bogowie umiaru znaleźli dostęp do ucha autora, podpowiedzieliby mu, że żrąc tę gigantyczną ciągutkę czytelnik jednocześnie dostaje czas na wątpliwości, a potem czas na dostrzeganie ewidentnych głupot, które się wkradły w skądinąd zgrabnie pomyślaną intrygę. Od biografii superhero, wystarczającej już nie na dwa, nie trzy, a co najmniej dziewięć (jak u kota) standardowych cv, jego nieziemski fart i nadzwyczajne zbiegi okoliczności (szczęście sprzyja tym lepszym), poprzez małe spojlery, tyczące zakończenia (ufff! - w ostatniej chwili!) po hollyłódzki klimat podejmowania decyzji przez (tadammmm!) najwyższą władzę tego świata, czyli Mr Presidenta of the USA. Że się czytelnikowi w końcu dotkliwie zacznie odbijać Ludlumem, Forsythem, Morellem, Steinhauerem, czy pomniejszymi tuzami gatunku, wraz z jaskrawą świadomością, co komu Hayes zajumał.

Ale, ale...
Wcale nie twierdzę, że mamy do czynienia z wydawniczą tragedią. Siedzisz w chałupce nad Bałtykiem, skierowany tam przez biuro podróży obiecujące cudowny, pełen słońca i przyjemnie ciepłej wody wypoczynek? Leje piąty dzień?
Czytaj! Na pewno uda ci się zapomnieć o czasie i pieniądzach, co poszły psu w rzyć. Przy okazji bębniący o dachówki deszcz i półmrok, ledwie rozjaśniony dwudziestopięciowatową żarówką klimatycznie wspomoże przywołane wyżej zapomnienie.

Tylko, na litość boską, nie mów potem, że „Pielgrzym” to arcydzieło. Ot, przyzwoite czytadło, adekwatne do tego typu okoliczności i stanu ducha.

Łał. Łał. A co tam, jeszcze raz – łał! Dałem wyraz swojemu entuzjazmowi, lecz w przeciwieństwie do większości PT czytelników nie dotyczy on nadzwyczajnych wartości książki, a raczej zdolności analityczno -kulinarnych Terry'ego Hayesa. Rozebrał mianowicie najbardziej spektakularne dzieła z gatunku „sensacja”, wyodrębnił wszystkie stosowane w nich chwyty fabularne i...