Jakoś nie umiem przekonać się do powieści Musso, chociaż próbuję intensywnie znaleźć w nich to, co zachwyca innych czytelników. Teraz, po lekturze „Kim byłbym bez ciebie?", znowu nie znalazłam niczego zachwycającego. Proza bez wyrafinowania, słowa wyrzucone jak z karabinu maszynowego, nawet nie da się określić gatunku powieści: nie kryminał, chociaż mamy tu pojedynek policjanta i złodzieja, nie romans, chociaż są kobieta i mężczyzna, na psychologii autor też się nie zna, a portrety postaci mnie nie przekonują. Szczególnie nie podobają mi się postaci kobiet, zarówno Gabrielle jak i pokazana pod koniec Claire, wyrazy współczucia dla Musso, jeśli on tak widzi kobiety.

Owszem, czytało się szybko, ale to raczej zasługa wydawnictwa i wielkich liter. Książka jednak nie intryguje, nie zaskakuje, nie zmusza do pochłaniania kolejnych stron, bo muszę wiedzieć, co będzie dalej. Ot przyjemne czytadło w zasadzie o niczym interesującym. I może przyznałabym tu więcej gwiazdek gdyby nie ostatnie rozdziały w tak zwanej „strefie odlotów”. Możliwe, że Musso tak widzi śmierć kliniczną, mnie ta wizja nie przekonuje, a poświęcenie tej części prawie 70 stron to moim zdaniem wielkie przegięcie.

Jakoś nie umiem przekonać się do powieści Musso, chociaż próbuję intensywnie znaleźć w nich to, co zachwyca innych czytelników. Teraz, po lekturze „Kim byłbym bez ciebie?", znowu nie znalazłam niczego zachwycającego. Proza bez wyrafinowania, słowa wyrzucone jak z karabinu maszynowego, nawet nie da się określić gatunku powieści: nie kryminał, chociaż mamy tu pojedynek...