Nie jest to książka wybitna, ale myślę, że mimo wszystko, warto ją przeczytać. Zabierałem się za nią w nadziei, że autor pokusi się o ciekawe refleksje, nie tylko na temat rzeczywistości powojennej w Polsce, ale również obrazu samej Łodzi. Niestety okazało się, że miasto, jest tylko słabym tłem, w zasadzie akcja równie dobrze mogłaby zostać osadzona w Krakowie, Poznaniu czy Radomiu. Szkoda, bo okazja ku temu byłą wyśmienita, chociażby ze względu na fakt obecności w świadomości zbiorowej, "czerwonej Łodzi" i żywiołu żydowskiego, tak silnych przed wojną, które stanowiły przecież o tożsamości miasta.
Stosunkowo krótka forma, jaka została wybrana przez R.M. Grońskiego, jest chyba największym hamulcem w tej książce. Za mało tu miejsca na głębszą analizę stalinizmu czy antysemityzmu w Polsce. Zbyt mało również na pełniejszą charakterystykę bohaterów, których przewija się w przecież w książce całkiem sporo. W efekcie postaci są jedynie pobieżnie zarysowane.
Czytając "Lokatorów" przez moment miałem wrażenie, że przebijam się przez jakąś wariację "Popiołu i diamentu" Andrzejewskiego. Tam jednak sylwetki bohaterów zostały lepiej rozłożone, może przez to, że była to swoista wiwisekcja tematu. Tutaj mamy do czynienia raczej z krótkim wypracowaniem literackim.

Nie jest to książka wybitna, ale myślę, że mimo wszystko, warto ją przeczytać. Zabierałem się za nią w nadziei, że autor pokusi się o ciekawe refleksje, nie tylko na temat rzeczywistości powojennej w Polsce, ale również obrazu samej Łodzi. Niestety okazało się, że miasto, jest tylko słabym tłem, w zasadzie akcja równie dobrze mogłaby zostać osadzona w Krakowie, Poznaniu czy...