Kolejna przygoda profesorka Harvardu Langdona dobiegła końca, czyli następna część serii za mną i jak dla mnie jest o niebo lepsza niż jej poprzedniczki. Dlaczego? A chociażby, dlatego, że jest nieoczywista, zaskakująca oraz niepowtarzalna w swej prostocie. Ponadto czytelnik od samego początku jest rzucony na głęboką wodę, bowiem akcja książki nie rozpoczyna się zbędnym czy niepotrzebnym wprowadzeniem, tylko od razu znajdujemy się w samym sercu walki o śmierć i życie bohatera, który zdezorientowany nie wie co się dzieje. Swoje dwa grosze do tej sytuacji dorzuca także towarzysząca mu amnezja…

Dopiero z czasem, kiedy powoli wraca pamięć pana Roberta Langdona, dowiadujemy się nie dość, o tym, co się wydarzyło wcześniej i spowodowało stan z początku lektury, ale również, iż gra toczy się o znacznie większą stawkę niż pierwotnie sądzono. A mianowicie zagrożeniem jest zagłada ludzkości, która może być spowodowana zarazą potrafiąca znacznie zdziesiątkować populację na całym świecie.

Książka tutaj pokazuje świetną drwinę, bowiem ironia i groteska sytuacji jednak polega na tym, że zraza została stworzona przez światowej sławy genetyka, a do tego miliardera, uważający, iż to dla dobra ogółu…

Ale co jeśli okaże się, że większość wydarzeń była nieprawdziwa i to wyłącznie iluzja stworzona przez zawodowców na potrzeby przyciśnięcia Langdona by, czym prędzej wykonał swoją misję? Cała ta imaginacja, obłuda sprawia, że nie tylko profesor, ale także czytelnik zastanawia się, komu bohater powinien jednak zaufać, kiedy na każdym kroku jest oszukiwany? Autor tutaj genialnie zwodzi po nosie odbiorcę tych wszystkich wydarzeń - świadczy to też o dojrzałości pisarza, który wychodzi poza utarty schemat powieści.

Aczkolwiek to nie wszystko innowacyjności i pomysłowości Browna, gdyż kolejna sytuacja również odchodzi od przyjętych reguł – bohaterowie się spóźnili i niebezpieczny wirusy został uwolniony, a co najlepsze okazuje się, że Langdon i spółka od samego początku byli na straconej pozycji…

Jednak jak każda lektura, tak również i ta książka oprócz zalet, które zdecydowanie przeważają ma też swoje wady. Tutaj jest to zakończenie, na którym swoją drogą się bardzo zawiodłam. Zakończenie to będące jednocześnie chyba najgorszym z możliwych – osoba, która już od pierwszych stron okłamywała profesorka, brała udział w całym tym przedstawieniu, mająca jedną z najlepszych możliwości ucieczki, wraca uświadomiwszy sobie, że źle postąpiła. Serio? Nie rozumiem jak można było tak bardzo zepsuć całą tą intrygę kreowaną na kartach powieści, już zdecydowanie lepsze byłoby otwarte zakończenie, pozwalające samemu czytelnikowi na dopowiedzenie pewnych kwestii.

Kolejna przygoda profesorka Harvardu Langdona dobiegła końca, czyli następna część serii za mną i jak dla mnie jest o niebo lepsza niż jej poprzedniczki. Dlaczego? A chociażby, dlatego, że jest nieoczywista, zaskakująca oraz niepowtarzalna w swej prostocie. Ponadto czytelnik od samego początku jest rzucony na głęboką wodę, bowiem akcja książki nie rozpoczyna się zbędnym...