Sięgając po „ Portret w sepii” pióra Isabel Allende byłam przekonana, że jest to trzecia część trylogii. Trylogii o tyle specyficznej, że tak do końca nie wiadomo jaka jest jej kolejność.

Po lekturze wszystkich części mogę śmiało stwierdzić, że „Portret w sepii” jest kontynuacją „Córki fortuny”- to jak spotkanie starych, dobrych znajomych po latach, a trzeba podkreślić, że pisarka ma niezwykły talent w kreacji niezapomnianych bohaterów, z którymi można się zżyć, za którymi się tęskni. Tak więc znowu spotykamy nieustraszoną Elizę Sommers, poczciwego Tao Chi'ena, ambitną Paulinę del Valle. Ich życie toczy się dalej obfitując w ciekawe wydarzenia, nowych bohaterów, na tle nieustannie zmieniającej się sytuacji politycznej. Allende ma niesamowitą umiejętność snucia opowieści. Książka stanowi pamiętnik głównej bohaterki- Aurory del Velle. Powieść jest pisana ciągiem, z zachowaniem chronologii, brak w niej jakichkolwiek dialogów, a mimo to wciąga jak diabli. Jak już się człowiek zatopi w lekturze to naprawdę ciężko się oderwać i wrócić do rzeczywistości :)
Za to właśnie kocham prozę Allende- piękne wciągające historie, plastyczny język, wyraziści bohaterowie, doskonale zarysowane tło polityczno-obyczajowe, i przede wszystkim kreacja kobiecych sylwetek- tu zawsze występują silne, odważne kobiety, potrafiące na przekór wszystkim zawalczyć o siebie i swoje szczęście

Na marginesie nawiążę jeszcze do kwestii trylogii- otóż „Domu Duchów” ja raczej nie zaliczyłabym do trylogii. Książka ta jest zupełnie inna, napisana w innym stylu, choć są cienkie jak nić powiązania w postaci bohaterów. „Dom duchów” to książka, która znacznie odbiega od pozostałych powieści pisarki, jest jedyna w swoim rodzaju. Jeśli ktoś ma ochotę na prozę Allende to polecam- „Córka fortuny” + „Portret w sepii” i oczywiście wspomniany „Dom duchów”, jednak traktowany jako odrębna książka, a nie kolejna część „trylogii”.

Sięgając po „ Portret w sepii” pióra Isabel Allende byłam przekonana, że jest to trzecia część trylogii. Trylogii o tyle specyficznej, że tak do końca nie wiadomo jaka jest jej kolejność.

Po lekturze wszystkich części mogę śmiało stwierdzić, że „Portret w sepii” jest kontynuacją „Córki fortuny”- to jak spotkanie starych, dobrych znajomych po latach, a trzeba podkreślić,...