Miałem tę książkę w lekturze. Kiedy ją czytałem, nie wiedziałem jak podłą, wstrętną, złą osobą była Janina Broniewska. Dziś, kiedy sięgnę pamięcią do tamtej lektury...Nie, nie chcę sięgać.

Miałem tę książkę w lekturze. Kiedy ją czytałem, nie wiedziałem jak podłą, wstrętną, złą osobą była Janina Broniewska. Dziś, kiedy sięgnę pamięcią do tamtej lektury...Nie, nie chcę sięgać.

Można by powiedzieć, że to kolejna z bajeczek, jakie Broniewska i jej podobne i podobni naprodukowali o wojnie, poczciwych żołnierzach "ludowego" WP i jeszcze poczciwszych żołnierzach Czerwonej Armii. Jednak zza dobrodusznego oblicza bajarki pojawia się (jak zawsze w tym rodzaju piśmiennictwa) ponura gęba propagandystki. Podziemie niepodległościowe, antykomunistyczne to już nie tylko obrzydliwe bandziory mordujące w ciemnościach ale werbujące w swoje szeregi hitlerowców. Autorka nie musi pisać, co ich w końcu spotka, tylko od czasu do czasu, pada adres: ul. Rakowiecka. Bo przed wojną więzili tam komunistów. Komuniści z Rakowieckiej wychodzili cało i zdrowo, czego nie można powiedzieć o ich przeciwnikach. O tym Broniewska oczywiście nie wspomina.
Żeby jednak nie kończyć tak zasadniczo: znakiem firmowym pisarstwa Janiny Broniewskiej jest wysilanie się na rubaszny, "swojacki" język, ton gawędy snutej przez kogoś z ludu, proletariusza. Nawet po latach czuje się sztuczność tej narracji ułożonej przez paniusię dobrze kształconą i chowaną. To jej szczebiotanie byłoby znośne, gdyby pisała tylko o sierotkach i żołnierzykach, jest straszne, gdy unosi się nad nim cień bezpieki i tysiące bezimiennych grobów ofiar komunizmu.
"Krystek z Warszawy" to zatruty cukierek.

Można by powiedzieć, że to kolejna z bajeczek, jakie Broniewska i jej podobne i podobni naprodukowali o wojnie, poczciwych żołnierzach "ludowego" WP i jeszcze poczciwszych żołnierzach Czerwonej Armii. Jednak zza dobrodusznego oblicza bajarki pojawia się (jak zawsze w tym rodzaju piśmiennictwa) ponura gęba propagandystki. Podziemie niepodległościowe, antykomunistyczne to już...