„Wojnę tatarską” nabyłem jakiś czas temu jako miły dodatek do zupełnie innych zakupów w księgarni. Potem odłożona na półkę w domowej biblioteczce czekała cierpliwie na swoją kolej. Doczekała się i przyznam, że lektura jest godna zauważenia. To bardziej praca popularyzatorska, niźli typowe opracowanie o charakterze ściśle naukowym, o rozbudowanej sekcji przypisów. Napisana została jednak przystępnym, zrozumiałym językiem, toteż grono odbiorców może znacznie szersze.
Uwagę zwraca specyficzna stylistyka pracy, z charakterystycznym, nieco ironicznym poczuciem humoru autora. Książka nie skupia się wyłącznie na samej agresji mongolskiej w 1241 r., omawia też pokrótce domenę Piastów Śląskich – ze szczególnym uwzględnieniem monarchii Henryków: Brodatego i Pobożnego - oraz aktualną sytuację polityczną w kraju. Bardzo plastycznie przedstawia przebieg kampanii, łącznie z działalnością rozpoznawczą mongolskich tümenów (operacje na terenie Raciborza oraz Paczkowa) oraz uwzględnieniem bitew pod Turskiem Wielkim, Chmielnikiem i Legnicą. Zajmująco prezentuje się omówienie uszykowania wojsk w starciu legnickim oraz okoliczności śmierci Henryka Pobożnego. W wielu miejscach autor racjonalnie i ciekawie polemizuje z wizją kronikarską Jana Długosza. Jako mankament należy uznać zbyt małą ilość map poglądowych oraz zaskakująco dużo błędów literowych. Szkoda też, że nie pokazano reprodukcji dotyczących wydarzeń z 1241 r. znajdujących się w „Legendzie o Św. Jadwidze”.

„Wojnę tatarską” nabyłem jakiś czas temu jako miły dodatek do zupełnie innych zakupów w księgarni. Potem odłożona na półkę w domowej biblioteczce czekała cierpliwie na swoją kolej. Doczekała się i przyznam, że lektura jest godna zauważenia. To bardziej praca popularyzatorska, niźli typowe opracowanie o charakterze ściśle naukowym, o rozbudowanej sekcji przypisów. Napisana...