Dla młodego czytelnika.
Schematycznie o życiu wikingów i ich dziwacznych zawodach.

Dla młodego czytelnika.
Schematycznie o życiu wikingów i ich dziwacznych zawodach.

Bardzo przyjemna lektura na szybki reset po tysiącach stron poważnych książek. Prosty język, dużo humoru, sympatyczni bohaterowie. Za czasów mojego dzieciństwa rolę podobnych powieści pełniła seria "Sir Galimatias". Wiking Vulgar może stać się jego godnym następcą.

Bardzo przyjemna lektura na szybki reset po tysiącach stron poważnych książek. Prosty język, dużo humoru, sympatyczni bohaterowie. Za czasów mojego dzieciństwa rolę podobnych powieści pełniła seria "Sir Galimatias". Wiking Vulgar może stać się jego godnym następcą.

Mogę tylko powiedzieć że nie była arcydziełem

Mogę tylko powiedzieć że nie była arcydziełem

Żeby dać sobie oddech sięgnąłem po drugiego Vulgara, pierwsza część podobała mi się i stwierdziłem, że druga będzie idealna jako reset przy pomocy literatury baaardzo młodzieżowej. Wypadł bardzo dobrze. Całkowicie niepedagogiczna historia tym razem kręci się wokół rywalizacji pomiędzy dwiema wioskami Wikingów. Porycz i Krztuchy (sąsiednia wioska) jak co roku wystawiają swoich zawodników w Igrzyskach. Zwycięska wioska otrzymuje na rok czachopuchar a zawodnik otaczany jest powszechnym poważaniem.Vulgar decyduje się stanąć w szranki, a Freja, lokalna księżniczka i Knut jego najlepszy przyjaciel zostają jego trenerami. Przeciwnikiem młodego Wikinga w morderczych próbach będzie podły Gunnar, a walka z morsem, wyścigi reniferów czy bieganie wśród kóz okażą się bardzo trudnymi wyzwaniami.

Książka przeznaczona jest co prawda dla dzieci, które właśnie osiągnęły wiek szkolny, ale przyznam, że dostarczyła mi sporo frajdy przez jedno deszczowe popoludnie. Jest nieźle napisana, całkowicie pozbawiona wartości edukacyjnych i zabawna humorem przystępnym i zrozumiałym dla ośmiolatków. No ale jak się tu nie uśmiechnąć, kiedy okazuje się, że aby pokonać straszliwego morsa w zapasach wystarczy zjeść odpowiednio obrzydliwe śniadanie. No i oczy pstrągów wyglądają na ciekawą przekąskę :) Rysunki wykonane przez Sarah Horne świetnie uzupełniają tekst i także są w stanie wywołać uśmiech. Jedyne zastrzeżenie jakie mam wiąże się z ojcem Vulgara. To że jest on czyścicielem toalet jest regularnie podkreślane, a nie jest ani zabawne, ani nic nie wnosi do fabuły.

Żeby dać sobie oddech sięgnąłem po drugiego Vulgara, pierwsza część podobała mi się i stwierdziłem, że druga będzie idealna jako reset przy pomocy literatury baaardzo młodzieżowej. Wypadł bardzo dobrze. Całkowicie niepedagogiczna historia tym razem kręci się wokół rywalizacji pomiędzy dwiema wioskami Wikingów. Porycz i Krztuchy (sąsiednia wioska) jak co roku wystawiają...