Szczerze mówiąc ta część nieco mnie rozczarowała. Zwykle nie mam pojęcia, kiedy toczy mi się akcja i upływa coraz to więcej stron. No i irytował mnie motyw przewodni tego tomu. Ciągła ucieczka. Ucieczka i ucieczka. Zwykle jest walka, akcja, a ten tom jest bardziej... Stoicki. To nie jest złe, ale boję się, że kolejny tom będzie taki sam. A mam naprawdę nadzieję, że tak nie będzie, bo zdążyłam już pokochać tą sagę...
Za to bardzo podobało mi sie opowiadanie na końcu. Przypomniało mi ono właśnie to, co tak kocham w przygodach żelaznego druida. Tą nieprzewidywalność, specyficzny humor i ciągłe zwroty akcji. I za tą właśnie częsć, mimo że najkrótszą, doceniłam tą część sagi.
Pierwszy raz w tej części jest kilka rozdziałów z punktu widzenia Granuaille. Żałuję, że dopiero tak późno. Przez te wszystkie części przyzwyczaiłam się jednak do opowieści opisywanej przez druida i jakoś nie umiałam się nastawić na opowieść z punktu widzenia Granuaille, mimo, że z pewnością nie była ona zła. Była po prostu inna. I tu też plus za to, że potrafił pokazać Hearne osobowość dwóch innych postaci, nie tracąc swojego stylu.
Czy warto sięgnąć? Jako kolejną część sagi - tak. Ale jakby była osobną pozycją, to niezbyt by mnie zachwyciła.

Szczerze mówiąc ta część nieco mnie rozczarowała. Zwykle nie mam pojęcia, kiedy toczy mi się akcja i upływa coraz to więcej stron. No i irytował mnie motyw przewodni tego tomu. Ciągła ucieczka. Ucieczka i ucieczka. Zwykle jest walka, akcja, a ten tom jest bardziej... Stoicki. To nie jest złe, ale boję się, że kolejny tom będzie taki sam. A mam naprawdę nadzieję, że tak nie...