Federico Moccia włoski pisarz, którego zna cały świat. Czytelnicy zachwycają się jego powieściami o miłości i codziennym życiu. Wydawać by się mogło, że porusza tematy banalne i w sumie oklepane... a jednak nic bardziej mylnego, ponieważ styl pisarza jest niepowtarzalny i chwyta za serce. Mam wrażenie jednak, że jego powieści nie są równe sobie, jedne lepsze, drugie niestety gorsze. Tym razem sięgnęłam po najnowszą powieść Federica Moccii „Chwila szczęścia”, skuszona pięknym opisem i dość sympatyczną okładką, nie jestem jednak w pełni usatysfakcjonowana, czegoś mi w niej zabrakło.

Młody Włoch Nicco jest zakochany w swojej dziewczynie Alessii. Miłość piękna, jedyna i wydawać by się mogła, że już ta ostatnia. Niestety, tak pięknie nie jest. Związek rozpada się i bohater cierpi. Przeżywa okrutnie to rozstanie i nie bardzo potrafi znaleźć odpowiedź na dręczące go pytanie „dlaczego to się stało?”. Jakby tego było mało Nicco po śmierci ojca staje się głową rodziny i siostry obarczają go swoimi rozterkami i problemami. Można zwariować? Można. Praca na kilku stanowiskach, wieczna gonitwa, problemy cudze, nie wspominając o własnych. Jedynym pocieszeniem są spotkania z przyjacielem Grubym, który raczy bohatera ciekawymi historyjkami ze swojego dość burzliwego życia uczuciowego.

Każdy dzień to walka dla Nicca. Próbuje zapomnieć o swojej ukochanej, próbuje nauczyć się życia bez niej. Nie jest trudno jednak zgadnąć, że łatwo mu nie jest. Gruby nie pozostawia przyjaciela samego, próbuje go wyciągnąć z depresji sięgając po rożne sposoby. Pewnego razu spotykają na swojej drodze dwie Polki – Anię i Paulę, sytuacja dla Grubego wspaniała do rozwinięcia znajomości, Nicco jednak niechętnie korzysta z zaistniałej sytuacji. Życie bywa przewrotne i Ania staje się coraz bliższa zranionemu bohaterowi.

Federico Moccia moim zdaniem jest dość specyficznym pisarzem. Nie można mu zarzucić braku zdolności, nie można także powiedzieć, że brakuje mu pomysłów, jednak przewidywalność jego opowieści bywa momentami dość nużąca i wydaje się, że książka jest zbyt nudna. Opisy, kreacja bohaterów i sam sposób posługiwania się słowem są godne pochwały, pomimo tego mnie „Chwile szczęścia” nie zachwyciły na tyle, żebym mogła polecać tę książkę wszystkim wokół. Fajna opowieść, ale bez wielkich ochów i achów niestety.

Mam nadzieję jednak, że to tylko moje zdanie. Sama nie bardzo potrafię jednoznacznie określić, gdzie tkwi problem. Wszystko jest, a jednak czegoś zabrakło. Emocji jest sporo, bohaterowi bardzo sympatyczni, może akcja zbyt powolna, a może po prostu to ja już jestem za stara na tego typu opowieści. Zdecydowanie książka skierowana do grona młodszych czytelniczek, które lubią pomarzyć niespiesznie o wielkiej miłości. 

Iwona Migowska