Zakład Ubezpieczeń Społecznych kilkakrotnie organizował konkursy na pamiętniki, pisane przez lekarzy. Prace laureatów pierwszego z nich zostały opublikowane w roku 1939. Są one na różnym poziomie. Jedne czyta się szybko i łatwo, inne trudniej. Każda z nich daje jakiś pogląd na ówczesną medycynę, na pracę lekarzy i mentalność pacjentów. Można się też przekonać, jakie zmiany zaszły w opiece medycznej po wprowadzeniu ubezpieczeń, tzw. kas chorych.
Niewątpliwie na szczególną uwagę zasługuje pamiętnik, napisany przez lekarkę z Podhala, Zofię Karasiównę. Napisany soczystym, potocznym językiem, który "wchodzi w pięty". Przedstawione sytuacje czasem są zabawne, czasem szokujące, a kiedy indziej smutne i przerażające.
Chcecie się przekonać, jak to się dawniej leczono? Wszystkich za jednym zamachem. Męża, żonę, dzieci, czasem też te pożyczone od sąsiadów. Próbowano nawet krowy. W końcu płaci się na tą chorą kasę, to niech się dochtór na coś przyda.
Tekst dostępny jest już w domenie publicznej i można go znaleźć tutaj. Można też pobrać plik w wybranym formacie.
https://pl.wikisource.org/wiki/Pami%C4%99tnik_dr_Z._Karasi%C3%B3wny
Godzinka czytania. Skusicie się?

Zakład Ubezpieczeń Społecznych kilkakrotnie organizował konkursy na pamiętniki, pisane przez lekarzy. Prace laureatów pierwszego z nich zostały opublikowane w roku 1939. Są one na różnym poziomie. Jedne czyta się szybko i łatwo, inne trudniej. Każda z nich daje jakiś pogląd na ówczesną medycynę, na pracę lekarzy i mentalność pacjentów. Można się też przekonać, jakie zmiany...

No cóż - żyjemy prawie 100 lat później, a mentalność pacjentów nie uległa żadnej zmianie. Podstawowe mechanizmy rozumowania typowego pacjenta-polaka zostały ciągle te same - "nie leczą mnie, tylko obserwują", "jak zapłacę jakiś nędzny grosz - zaraz mi powiedzą co mi dolega". Książka pokazuje też różnicę pomiędzy lekarzem (dworek ze służącą) do typowego chłopa (3 pokolenia w jednej izbie) - ale dziwnym trafem jakoś ludzie pomijają ten fragment twierdząc, że "kiedyś to byli lekarze z empatią"..
Generalnie jako lekarz powiem, że od dzisiejszych czasów różni się to niewiele - jako lekarze mamy antybiotyki, a ludzie lepsze domy. Cała reszta ("nie pojadę do szpitala bo daleko!") została ta sama.

No cóż - żyjemy prawie 100 lat później, a mentalność pacjentów nie uległa żadnej zmianie. Podstawowe mechanizmy rozumowania typowego pacjenta-polaka zostały ciągle te same - "nie leczą mnie, tylko obserwują", "jak zapłacę jakiś nędzny grosz - zaraz mi powiedzą co mi dolega". Książka pokazuje też różnicę pomiędzy lekarzem (dworek ze służącą) do typowego chłopa (3 pokolenia w...

Okazuje się że książek/prac opartych na wspomnieniach lekarzy jest znacznie więcej. Niektóre sklasyfikowano pod kątem specjalizacji (np. chirurgicznej lub położniczej). Wszystko to jest dla mnie niezmiernie ciekawe, bo zawsze interesowałam się tym tematem. W „Pamiętnikach lekarzy” zebranych przez Jana Borowskiego nie chodzi jednak o medycynę sensu stricte, a raczej o podejście społeczeństwa lat trzydziestych ubiegłego wieku do lecznictwa społecznego funkcjonującego pod postacią Kas Chorych oraz i ich świadomości medycznej. Roi się w niej od przykładów uprzedzeń, zabobonów i prymitywnych metod „leczniczych” stosowanych przez tzw. mądrych i wszelkiej maści innych znachorów często_gęsto szafujących życiem ludzkim z tragicznym finałem. Czytając książkę byłam pod wrażeniem umiejętności pisarskich i opisowych lekarzy. Piszą pięknie, używają ładnego języka, choć starają się przytaczać wyrażenia prostego ludu.
Książka przybliża tamte czasy i pozwala docenić postęp medyczny i powszechny dostęp do lecznictwa. Wzruszałam się nieco czytając znane nazwy poznańskich dzielnic, które kiedyś były zapadłymi wsiami. Niemal stuletnia przeszłość wydaje się tak bliska i tak daleka jednocześnie.
Polecam wszystkim ciekawym tego tematu.

Okazuje się że książek/prac opartych na wspomnieniach lekarzy jest znacznie więcej. Niektóre sklasyfikowano pod kątem specjalizacji (np. chirurgicznej lub położniczej). Wszystko to jest dla mnie niezmiernie ciekawe, bo zawsze interesowałam się tym tematem. W „Pamiętnikach lekarzy” zebranych przez Jana Borowskiego nie chodzi jednak o medycynę sensu stricte, a raczej o...

Pamiętniki lekarzy to zbiór opowieści o doświadczeniach lekarzy z pacjentami w latach 30. XX w. Książka sprawia, że żyjący w dzisiejszych czasach czlowiek, otwiera szerzej oczy ze zdumienia. Pokazuje jak bardzo ograniczona była wiedza ludzi - pacjentów na temat własnego ciała, fizjologii... w dość drastyczny i dosadny sposób opisany jest ogrom i potęga zabobonów dotyczących lekarzy, lekarstw, zastrzyków...
Książka nie jest łatwa, nie czyta się jej szybko, ale zapiski lekarzy potrafią zaciekawić i wciągnąć czytelnika. Ze względu na to, że autorów pamiętników jest kilku, to książka jest dość nierówna- w zależności od umiejętności pisania, pacjentów, zawodowych doświadczeń, niektóre fragmenty są bardzo ciekawe i pochłaniające, z kolei inne - są męczące, trochę nudne i nieco się dłużą.
Pamiętniki, jako całość oceniam pozytywnie. Dziękuję autorom, redaktorowi, pomyslodawcom za uświadomienie mi tego, w jak pięknych, światłych czasach przyszło mi żyć.

Pamiętniki lekarzy to zbiór opowieści o doświadczeniach lekarzy z pacjentami w latach 30. XX w. Książka sprawia, że żyjący w dzisiejszych czasach czlowiek, otwiera szerzej oczy ze zdumienia. Pokazuje jak bardzo ograniczona była wiedza ludzi - pacjentów na temat własnego ciała, fizjologii... w dość drastyczny i dosadny sposób opisany jest ogrom i potęga zabobonów dotyczących...

Ponieważ książka stanowi zbiór prac nadesłanych na apel Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - poziom jej i styl pisania jest dość zróżnicowany. Lekarze opisują w nich swoje zetknięcie z lecznictwem społecznym a więc jednocześnie z chorobami społecznymi, biedą, ciemnotą i zabobonami. Bardzo ciekawa lektura.

Ponieważ książka stanowi zbiór prac nadesłanych na apel Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - poziom jej i styl pisania jest dość zróżnicowany. Lekarze opisują w nich swoje zetknięcie z lecznictwem społecznym a więc jednocześnie z chorobami społecznymi, biedą, ciemnotą i zabobonami. Bardzo ciekawa lektura.