Niestety moim zdaniem przynajmniej 70% tej książki to tylko puste frazesy. Autor przekonuje, że aby być szczęśliwym trzeba przestać martwić się czymkolwiek - twierdzi, że nasz wygląd jest nieistotny, że choroba to dobry czas na odpoczynek, że musimy nagle wszystkich polubić i wyzbyć się niechęci. Ale czy będąc chorym można się cieszyć? Czy zupełne nie przejmowanie się niczym nie prowadzi do kompletnego braku odpowiedzialności? I czy możliwe, jest żeby wszystkich lubić?

Może zbyt dosłownie brałam słowa autora, niestety mnie jego tezy nie przekonują. Autor ma zaledwie kilka pomysłów, które mają prowadzić do szczęścia, z którymi mogę się zgodzić - mianowicie podchodzenie do wszystkiego ze spokojem, zagubienie gdzieś tego ciągłego pośpiechu, godzenie się ze swoimi niepowodzeniami i podejmowanie kolejnych próby odniesienia sukcesu.

Całość jednak wypada dosyć słabo, bowiem momentami miałam wrażenie, że według autora książki receptą na szczęście jest bycie nieodpowiedzialnym, zaniedbanym, niechlujnym człowiekiem.
Jeszcze jednym minusem książki jest druk - niezbyt przejrzysty, bez wyodrębnienia ważniejszych myśli, założeń autora.

Niestety moim zdaniem przynajmniej 70% tej książki to tylko puste frazesy. Autor przekonuje, że aby być szczęśliwym trzeba przestać martwić się czymkolwiek - twierdzi, że nasz wygląd jest nieistotny, że choroba to dobry czas na odpoczynek, że musimy nagle wszystkich polubić i wyzbyć się niechęci. Ale czy będąc chorym można się cieszyć? Czy zupełne nie przejmowanie się...