Oto – proszę państwa – autobiografia Milesa Davisa i jego Ego. Przedstawia człowieka oddanego pasji. Utalentowanego geniusza. Zdyscyplinowanego, wymagającego i profesjonalnego w warsztacie. A jednocześnie zadufanego w sobie egocentryka bez – mam wrażenie – zdolności i umiejętności nawiązania szczerej, emocjonalnej więzi z kimkolwiek. Samotnego w swoim dążeniu do doskonałości i pielęgnującego swój wizerunek Mistrza. Przez połowę życia piął się na szczyt, przez drugą połowę bronił się przed upadkiem z piedestału. Oczywiście spadł z niego i tego ciężaru nie uniósł.

Autobiografia Milesa Davisa to jednocześnie biografia sceny jazzowej i to jej najlepszych lat. Dla mnie lata (tak plus minus) 1955-1965 to najlepsza dekada jazzu. I wspaniale się o tym czytało. O tym jak wyglądało nocne granie w Nowym Jorku. Davis, Clifford Brown, Coltrane, Billie Holiday. Być tam wtedy, wejść do klubu prosto z ulicy i posłuchać Davisa z Coltranem w zadymionym, zatłoczonym klubie. No cóż…

Pojawiające się zarzuty wobec języka książki, są nietrafione. Jasne, że czasami, pewne zwroty brzmią w tłumaczeniu nienaturalnie, trochę sztucznie – nie te czasy, nie to środowisko. Nie wszystko można precyzyjnie oddać, ale – moim zdaniem – Filip Łobodziński wykonał kawał świetnej i konsekwentnej roboty.

Jedna z lepszych autobiografii muzyka. Bardzo autentyczna, bo nawet jeżeli wychodzi (a wychodzi nierzadko) dupkowatość Davisa jako człowieka, to jest to dupkowatość nieudawana. Taki to był cizio z tego Davisa.

Oto – proszę państwa – autobiografia Milesa Davisa i jego Ego. Przedstawia człowieka oddanego pasji. Utalentowanego geniusza. Zdyscyplinowanego, wymagającego i profesjonalnego w warsztacie. A jednocześnie zadufanego w sobie egocentryka bez – mam wrażenie – zdolności i umiejętności nawiązania szczerej, emocjonalnej więzi z kimkolwiek. Samotnego w swoim dążeniu do...