Słodko - gorzka historia o byciu artystą, o Polsce lat przemian. O byciu muzykiem, kolegą, mężem, ojcem, synem. Sobą. O rynku wydawniczym i o tym dlaczego po latach w branży nie masz na szpital. O robieniu hitów i robieniu muzyki. O kolegach, których nie ma.
Warto.

Słodko - gorzka historia o byciu artystą, o Polsce lat przemian. O byciu muzykiem, kolegą, mężem, ojcem, synem. Sobą. O rynku wydawniczym i o tym dlaczego po latach w branży nie masz na szpital. O robieniu hitów i robieniu muzyki. O kolegach, których nie ma.
Warto.

Wspaniała rozmowa ze wspaniałym rozmówcą, który robi wrażenie, że wiele przeżył, wiele widział, bardzo wiele stworzył (Brygada Kryzys, Izrael, Armia, Falarek, płyta ze Światem Czarownic, mam wymieniać dalej?),a teraz dzieli się ze swoim doświadczeniem. Nawet, gdy wspomina o trudnych wątkach, jak rozwód swoich rodziców lub rozpad swojego wieloletniego związku, nie ma w tym żalu. Bryla było stać na wyrozumiałość nawet w stosunku do swoich kolegów z zespołów, z którymi z tych czy innych względów drogi się rozchodziły. W ogóle robi wrażenie gościa, którego polubiłbym, zwierza się w pewnym momencie "Egoizm, który lubię, polega na tym, że jest mi dobrze, kiedy dobrze jest tym, których lubię". Gdy opowiada o narkotykach, bez ogródek pokazuje, jak bardzo oszukują biorących i jak bardzo dużo obiecują nie dając niemal nic. Podobnie gdy opowiada o polityce, zarówno z czasów komuny, jak i tej współczesnej. Ale najpiękniej opowiada o muzyce: padają nie tylko zwroty lekko oklepane, choć brzmiące tutaj szczerze, typu "muzyka pozostała moim najwierniejszym przyjacielem", ale też takie jak "Największy napęd to oczywiście koncerty. To tak, jakbym wysyłał do publiczności znak zapytania i dostawał tysiące odpowiedzi." Tym bardziej szkoda, że żadnego koncertu już nigdy nie zagra...

Wspaniała rozmowa ze wspaniałym rozmówcą, który robi wrażenie, że wiele przeżył, wiele widział, bardzo wiele stworzył (Brygada Kryzys, Izrael, Armia, Falarek, płyta ze Światem Czarownic, mam wymieniać dalej?),a teraz dzieli się ze swoim doświadczeniem. Nawet, gdy wspomina o trudnych wątkach, jak rozwód swoich rodziców lub rozpad swojego wieloletniego związku, nie ma w tym...

bardzo polecam, to jedyna chyba książka biograficzna o Robercie Brylewskim, wywiad rzeka

bardzo polecam, to jedyna chyba książka biograficzna o Robercie Brylewskim, wywiad rzeka

Wyjątkowo żałuję, że nigdy nie będzie mi już dane zobaczyć Bryla na scenie...

Wyjątkowo żałuję, że nigdy nie będzie mi już dane zobaczyć Bryla na scenie...

„Kryzys w Babilonie” to spisana przez Rafała Księżyka rozmowa z Robertem Brylewskim, układająca się w autobiografię legendarnego muzyka Armii, Izraela i Brygady Kryzys. Księżyk jak zwykle imponuje wiedzą i przygotowaniem, co sprawia, że Brylu na ponad pięciuset stronach bez oporów opowiada o swoim życiu i twórczości — ujawnia kulisy powstawania kultowych płyt, ukazuje też, w jaki sposób działała od końca lat siedemdziesiątych polska scena rockowa — i bez wahania odsłania przed nam swoje słabości oraz niefajne życiowe momenty.
Ciekawa historia człowieka o ogromnym talencie i niepokornej postawie. Niestety, życie dopisało ponury koniec — Robert Brylewski zmarł w 2018 roku w wyniku pobicia w wieku 57 lat.

https://www.instagram.com/p/CfZDXi6MzxB/

„Kryzys w Babilonie” to spisana przez Rafała Księżyka rozmowa z Robertem Brylewskim, układająca się w autobiografię legendarnego muzyka Armii, Izraela i Brygady Kryzys. Księżyk jak zwykle imponuje wiedzą i przygotowaniem, co sprawia, że Brylu na ponad pięciuset stronach bez oporów opowiada o swoim życiu i twórczości — ujawnia kulisy powstawania kultowych płyt, ukazuje też,...

Szczera do bólu, szczegółowa i w jakims znaczniu romantyczna opowieść o życiu, który stało się muzyką, a w tle najnowsza historia Polski. Jest to również opowieść o życiu rodzinnym, o szukaniu Brata duchowego i swojego miejsca w życiu, na świecie. Bywało, że podczas czytania sprzeczałam się z Afą. Mimo to czytałam dalej. Taki wywiad - rzeka, taka autobiografia legendy nie tylko polskiego punk rocka, ale w ogóle polskiego rocka.

Szczera do bólu, szczegółowa i w jakims znaczniu romantyczna opowieść o życiu, który stało się muzyką, a w tle najnowsza historia Polski. Jest to również opowieść o życiu rodzinnym, o szukaniu Brata duchowego i swojego miejsca w życiu, na świecie. Bywało, że podczas czytania sprzeczałam się z Afą. Mimo to czytałam dalej. Taki wywiad - rzeka, taka...

Mocno ugrzeczniony wywiad z człowiekiem, który wyznaczał nowe, poszukiwał, odkrywał. Miał tak szerokie horyzonty jak mało kto. Był muzycznym kameleonem.
Dziwne, podczas czytania miałam ochotę na ciepłe kakao a nie na jointa i słuchanie Brygady albo Izraela albo Świata Czarownic albo Armii.
Moje doświadczenia muzyczne i około muzyczne nie byłaby takie same bez Bryla dlatego zawsze będę o Nim pamiętać. Cieszę się, że miałam okazję spotkać i słychać na żywo. Dzisiaj do Brygady dołączył Lee Perry więc na pewno kroją dobrą muzykę.

Mocno ugrzeczniony wywiad z człowiekiem, który wyznaczał nowe, poszukiwał, odkrywał. Miał tak szerokie horyzonty jak mało kto. Był muzycznym kameleonem.
Dziwne, podczas czytania miałam ochotę na ciepłe kakao a nie na jointa i słuchanie Brygady albo Izraela albo Świata Czarownic albo Armii.
Moje doświadczenia muzyczne i około muzyczne nie byłaby takie same bez Bryla...

Typowy polski rock’n’roll. Niby wszystko się zgadza, te same akordy i rytm, a zamiast Stonesów grają Czerwone Gitary. Ale chyba tak to jest, jak o buncie gada się siedząc w miękkim fotelu, przy herbacie i kruchych ciasteczkach. A „Kryzys w Babilonie” sprawia wrażenie pisanego właśnie w takich okolicznościach.
Mało tu punka, reggae też jak na lekarstwo, a rock’n’rolla nie ma wcale. Dziwne. W końcu współautor i bohater tej książki to ojciec polskiego punka i reggae, zaś jego styl życia był – jak na polskie warunki – szalony. Co prawda bez malowniczych demolek i wyrzucania telewizorów z hotelowych okien, ale za to bez stałej pracy i jakichkolwiek ukłonów w stronę szeroko pojętej kultury mieszczańskiej. Tymczasem wywiad-rzeka z Robertem Brylewskim to jej klasyczny wykwit – uczesany i pozbawiony jakichkolwiek chropowatości. Nawet dramatyczne zwroty w życiu opowiadającego/bohatera są tu wypolerowane tak, że sprawiają wrażenie niewinnych potknięć.
Emocji i energii w tej książce jest mniej, niż w telewizyjnych produkcjach piosenkarskich emitowanych na antenie TVP. Wszystko jakoś się zaczyna, płynie w miarę czysto (wiadomo playback) i na koniec uśmiech oraz ukłon w stronę publiczności. Ale jednak „Kryzys w Babilonie” – w odróżnieniu od kolejnych telewizyjnych widowisk „ku czci” – wart jest poświęcenia czasu. I to z kilku powodów.
Pierwszym jest oczywiście bohater. Brylewski, współtwórca legendarnych grup Kryzys, Brygada Kryzys, Izrael i Armia, prowadzi nas za ich kulisy. Dowiadujemy się jak powstawały, rozpadały się lub co powodowało, że je opuszczał. Opowiada o tworzeniu klasycznych płyt i oszczędnie wypuszcza do obiegu kilka anegdot. Nie jest ich wiele i nie są zbyt smakowite, ale są.
Cała ta mozaika układa się w obraz warszawskiej kultury niezależnej od końca lat siedemdziesiątych XX wieku aż do początków wieku XXI. Jest więc „Kryzys w Babilonie” pośrednio, pracą historyczną. Jedną z niewielu zajmującej się tym tematem w tamtym okresie. Oczywiście praca Brylewskiego/Księżyka nie powinna być jedynym źródłem wiedzy na ten temat. Przyjęta stylistyka sprawia, że obraz jest skrzywiony. Brylewski wychodzi tu na słońce warszawskiego uniwersum muzycznego undergroundu, zwłaszcza tego lat osiemdziesiątych. A słońcem nie był, co najwyżej słoneczkiem. Warszawska scena postaci centralnych miała kilka. Tyle, że nie miały tyle szczęścia/talentów PR/zbyt zachłannie korzystały z używek.
Czyta się „Kryzys w Babilonie” doskonale. To lektura lekka i sympatyczna - tak, jak urocza lekkość bytu Roberta Brylewskiego do połowy lat dziewięćdziesiątych. Sentymentalni załoganci chcący potwierdzenia, że „kiedyś to było super”, będą zachwyceni. Z radością sięgną po jointy, piwo oraz stare kasety Brygady, Izraela i Armii. Ci, szukający w tym temacie czegoś o większym ciężarze gatunkowym, muszą uzbroić się w cierpliwość albo sami sięgnąć po pióro.

Typowy polski rock’n’roll. Niby wszystko się zgadza, te same akordy i rytm, a zamiast Stonesów grają Czerwone Gitary. Ale chyba tak to jest, jak o buncie gada się siedząc w miękkim fotelu, przy herbacie i kruchych ciasteczkach. A „Kryzys w Babilonie” sprawia wrażenie pisanego właśnie w takich okolicznościach.
Mało tu punka, reggae też jak na lekarstwo, a rock’n’rolla nie ma...

Sama treść zaś skupia się na wczesnych latach aktywności bohatera, ale tak pędzi w opisach przedsięwzięć z ostatnich lat, że "ledwo wyrabia na zakrętach".
Szkoda, że autor nie był skłonny dopisać posłowia do II wydania.

Sama treść zaś skupia się na wczesnych latach aktywności bohatera, ale tak pędzi w opisach przedsięwzięć z ostatnich lat, że "ledwo wyrabia na zakrętach".
Szkoda, że autor nie był skłonny dopisać posłowia do II wydania.

"(...) Kryzys w Babilonie nie jest zwykłą biografią. Na kartach tej książki został nakreślony portret całej generacji muzyków oraz obraz Polski zarówno komunistycznej, jaki i tej w ferworze przemian reformacyjnych. Widziane oczami artysty z długoletnim dorobkiem, który nie jedno w życiu przeszedł, stanowi świetne źródło przemyśleń oraz informacji o polskiej kulturze. To niezwykle szczery, wnikliwy wywiad, obfitujący w anegdoty i ciekawe refleksje Brylewskiego. Burzy on mity, które narosły wobec jego przeszłości i kariery, nie stroniąc od opowieści o narkotykach, rozpadzie małżeństwa, związku córki Sary z dużo starszym Tymonem Tymańskim, trudnych relacjach z innymi muzykami czy śmierci przyjaciół. (...)"
Recenzja dostępna na Z CYKLU:
https://zcyklu.pl/w-muzyce/muzodzielnia/kryzys-w-babilonie/

"(...) Kryzys w Babilonie nie jest zwykłą biografią. Na kartach tej książki został nakreślony portret całej generacji muzyków oraz obraz Polski zarówno komunistycznej, jaki i tej w ferworze przemian reformacyjnych. Widziane oczami artysty z długoletnim dorobkiem, który nie jedno w życiu przeszedł, stanowi świetne źródło przemyśleń oraz informacji o polskiej kulturze. To...