Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Śmiała rzecz. Eleganccy konsumenci równie eleganckiego smooth jazzu, słuchający go w swoich apartamentach na drogich zestawach stereo, z lampką drogiego wina w ręku, mogą mieć z nią problem. Tu nie ma nic eleganckiego. Są za to wściekłość i brud, których podsumowującemu życie (zmarł kilkanaście miesięcy po jej premierze) arcygwiazdorowi jazzu mogą pozazdrościć upozowani na buntowników młodzi rockmani i hiphopowcy. Są hurtowe ilości narkotyków i cysterny alkoholu, przemoc domowa, mizoginia i codzienna celebracja kultu macho, za którą dziś Davis byłby zlinczowany nie tylko przez feministki. Autobiografia Milesa Davisa to książka nieprzyjemna, brutalna i trudna – także ze względu na slangowy język (oklaski dla jej tłumacza – Filipa Łobodzińskiego) i drobiazgowość dotyczącą dorobku fonograficznego. To rzecz przede wszystkim dla najzagorzalszych fanów tego genialnego muzyka i tych, którzy wiedzą, że świat nie jest biało-czarny, że tonie w odcieniach szarości. Historię Davisa można też czytać na poziomie uniwersalnym. Jego historia to faustyczna opowieść o genialnym potworze, skupionym na sobie i swoim dziele artyście, egotyku o ego wielkości Himalajów, siejącym spustoszenie wśród najbliższych, oddanych mu ludzi. Nieświadomie i bez żadnej głębszej refleksji czy wyrzutów sumienia. Biografia Milesa to także znakomity podręcznik motywacyjny. Niezwykle sugestywny i wiarygodny, bo poparty tętniącym od ponad półwiecza dziełem tego niezwykłego artysty. Davis nic nie ukrywa – opowiada wprost jak doszedł do swojej pozycji, dlaczego uchodził za bezwzględnego i wyniosłego. Mówi o kosztach sukcesu, konieczności ciągłego rozwoju i o tym, dlaczego lepiej być sobą – budzącym co najmniej kontrowersje – KIMŚ, niż dostosowującym się do reguł gry i dzięki temu powszechnie tolerowanym, chętnie poklepywanym po plecach NIKIM. Bardzo to inspirujące. Choć nie jest to lekka, łatwa i przyjemna rozrywka.