Zupełnie nie rozumiem, dlaczego pisarz ten jest obecnie tak mało znany. Jego opowiadania dowodzą, że został on zapomniany niesłusznie. Największe wrażenie robią historie oparte na własnych przeżyciach w obozie Mauthausen, z którego - jak zwykło się mawiać - do Oświęcimia wracało się na kolanach. To, co opowiada Rusinek, przerasta opowiadania Borowskiego i Inny świat Herlinga-Grudzińskiego - razem wzięte. Ascetyczny język autora tylko podkreśla wydźwięk całości. Nie mniejsze wrażenie robią opowiadania "szkolne", z czasów przedmaturalnych; tchnie w nich ciepły, nieopanowany sentyment do czasów, kiedy wszystko było proste i oczywiste. Język, jakim Rusinek pisze o młodości, nie ma w sobie nic ze starczego żalu: to po prostu piękne, proste historie. Oczywiście są tu opowiadania banalne, nieco słabsze od innych i nieprzekonujące. Widać również wyraźnie, że autor nałożył na siebie kajdany autocenzury; nie przeszkadza mu to jednak gloryfikować Amerykanów (choć o krytyce Armii Czerwonej nie ma rzecz jasna mowy). Pojawia się tu nawet pozytywna sylwetka księdza - całość nie jest zatem zideologizowana.

Jak mogę zatem podsumować? Jeżeli ktoś ma okazję sięgnąć po te opowiadania, niech przeczyta pierwsze cztery czy pięć - każde z nich liczy mniej niż dwanaście stron. Dzięki temu sam się przekona, że Rusinek to świetny reportażysta, a przede wszystkim ktoś, kto pisaniem prowadzi na sobie bolesną, pełną wspomnień rodem z siódmego kręgu piekła Dantego psychoterapię.

Zupełnie nie rozumiem, dlaczego pisarz ten jest obecnie tak mało znany. Jego opowiadania dowodzą, że został on zapomniany niesłusznie. Największe wrażenie robią historie oparte na własnych przeżyciach w obozie Mauthausen, z którego - jak zwykło się mawiać - do Oświęcimia wracało się na kolanach. To, co opowiada Rusinek, przerasta opowiadania Borowskiego i Inny świat...