To historia schorowanego chłopca- Saszy, porzuconego przez matkę dla karła Krwiopijcy. Sasza jest wychowywany przez babcię i dziadka. Chyba jednak bardziej przez babcię. Przez to że jest chory odmawiane mu są wszelkie radości wieku dziecięcego: nie może biegać bo się spoci i przeziębi, śpi w znienawidzonych rajstopkach. Babcia jest strasznie nadgorliwa wobec niego, każde spocenie się chłopaka skutkuje przymusową kąpielą w prawie 38 stopniowej wodzie, spanie w czapce. Prawie codziennie odwiedzają go pielęgniarki czy lekarze przekupywani przez babcię, różnymi smakołykami z wyboru dwóch lodówek: dla tych lepszych i tych gorszych.
Można by powiedzieć, że niczego Saszeńce nie brakowało, może jednak tej prawdziwej miłości. Babcia go kochała na swój sposób, ale chyba nie tak prawdziwie. Może to jej sposób okazywania miłości poprzez nakazy i zakazy wobec chłopca, codzienne wylewanie na niego przekleństw i obwinianie go za wszelkie zło tego świata. Babcia jest charyzmatyczna i ordynarna wobec wszystkich wokół, potrafi w jednej chwili być przymilną i dobrą by za chwilę wylać wiadro pomyj.

„Pochowajcie mnie pod podłoga” to książka pisana w pierwszej osobie przez głównego bohatera. Bardzo dosadna i „ostra” w słowach wypowiadanych przez babcię.
To autobiograficzny debiut Pawła Sanajewa. Jego matka to odtwórczyni charakterystycznych ról, natomiast ojczym (karzeł- krwiopijca) to aktor filmowy i reżyser.
Czytając ją początkowo byłam trochę zniesmaczona używanymi przez babcię słowami wobec chłopca, dziadka i córki. Jednak ukazana jest też pewna doza humoru, która jednak wpływała pozytywnie na odbiór powieści.

To historia schorowanego chłopca- Saszy, porzuconego przez matkę dla karła Krwiopijcy. Sasza jest wychowywany przez babcię i dziadka. Chyba jednak bardziej przez babcię. Przez to że jest chory odmawiane mu są wszelkie radości wieku dziecięcego: nie może biegać bo się spoci i przeziębi, śpi w znienawidzonych rajstopkach. Babcia jest strasznie nadgorliwa wobec niego, każde...