Nie wiem jak zacząć, bo jeszcze nie mogę wyjść spod wrażenia tej opowieści. Historia Rachel i Bena jest jednocześnie jedną z najpiękniejszych, jakie poznałam, romantyczna na wskroś, bardzo, bardzo zabawna, ale nie w sposób obcesowy, a jednocześnie słodko-gorzka i zaskakująca. Ma w sobie niesamowity urok i jest wciągająca.
Pomimo zmęczenia z trudem przychodziło mi się od niej oderwać. Fabuła zupełnie pochłania czytelnika i sprawia, że rzeczywiście czujemy się, jak bezpośredni świadek wydarzeń (porównanie ma związek z pracą Rachel, ale nie było ono zamierzone;). Podczas czytania, jestem tego pewna, nie raz się uśmiejecie, szczególnie z perypetii Rachel, z samych komentarzy, z jej przyjaciół i historii z nimi związanych, tak naprawdę w każdym rozdziale znajdzie się jakaś śmieszna uwaga, albo sytuacja. Mnie przypomina się teraz moment, w którym Rachel otrzymuje w damskiej toalecie reprymendę od Olivii (nie będę zdradzać, kim jest ta... niezbyt miła bohaterka) i w momencie najbardziej krytycznym pojawia się Tajemnicza Kobiety z Toalety (która słyszała całą rozmowę)
"(...)Jestem przygotowana na to, że zdejmie jeden ze swoich kosztownych pantofelków i zacznie mnie okładać.
W tej samej chwili w drzwiach jednej z toalet pojawia się jednak zszokowana pani w średnim wieku. Lawendowa zjawa zesłana z nieba, żeby przywrócić światu pokój.
- Czy widziały panie kiedyś tak urocze mydełka?! Niebywałe! Mydełka w przenośnym kibelku!".
Czytając losy Rachel i Bena nie sposób nie wczuwać się w sytuację bohaterów, nie polubić ich i szalonych przyjaciół Rachel (bo o znajomych Bena może lepiej się nie wypowiadać).
Powieść ma w sobie dużo "Dziennika Bridget Jones", z tym się zgadzam, chociaż myślę, że historia jest tutaj znacznie ciekawsza, a losy głównych bohaterów bardziej dramatyczne. U Bridget denerwowały mnie często same jej opinie i zachowanie, Rachel polubiłam już od pierwszych stron. Na pewno niektórym czytelniczkom będzie bliżej do słynnej Bridget i może je denerwować pewne podobieństwo z "Dziennikiem". Dla mnie jednak jest to jego zdecydowanie lepsza wersja.
Dobrym komentarzem do tej historii jest "śmiech przez łzy", rzeczywiście śmiałam się i płakałam jednocześnie. To taka książka, którą pochłania się w zawrotnym tempie, a potem żałuje, że już się skończyła i chce się do niej wrócić znów, za jakiś czas.
Zastrzegam tylko, że hektolitry łez mogą pojawić się w kilku momentach*, bo "Nie mów nic, kocham Cię" jest wzruszająca, piękna, cóż, po prostu wyjątkowa!

*Ale zmarnowane pudło chusteczek i podpuchnięte oczy, to chyba jedyny skutek uboczny tej lektury:)

Nie wiem jak zacząć, bo jeszcze nie mogę wyjść spod wrażenia tej opowieści. Historia Rachel i Bena jest jednocześnie jedną z najpiękniejszych, jakie poznałam, romantyczna na wskroś, bardzo, bardzo zabawna, ale nie w sposób obcesowy, a jednocześnie słodko-gorzka i zaskakująca. Ma w sobie niesamowity urok i jest wciągająca.
Pomimo zmęczenia z trudem przychodziło mi się od...