D.:

,,Później zaś w czerwonawej poświacie świec, gdy rozbierałem ją drżącymi dłońmi, uśmiechała się nieznacznie, szukając mojego wzroku i udowadniając mi, że teraz i zawsze, ledwie mi coś zaświta w głowie, ona zdąży już o tym pomyśleć”.

Fabuła wrzuca nas w skórę Daniela Sempere, który zgodnie z rodzinną tradycją wybrał sobie jedną księgę z Cmentarza Zapomnianych Książek, którą ocali od zapomnienia. Powieść go tak wciągnęła, że postanawia się zagłębić w twórczość zapomnianego przez świata Juliana Caraxa mimo ostrzeżeń… oszpeconej zjawy, która czai się w mrokach Barcelony.
Obcowanie z pierwszym tomem trylogii Cmentarza Zapomnianych Książek, samo w sobie przypomina taniec w cieniu wiatru. Fabuła rozrzuciła mnie na wszystkie możliwe strony Barcelony, jak jesienny zefirek, stertę wysuszonych liści. Aura mglistego listopadowego półmroku unosi się nad gotyckimi alejkami jak fatum. Opisy fantastycznie obrazują miejsce akcji. Całe szczęście to nie koniec zalet! Również personalia bohaterów zostały wykreowane z iście zegarmistrzowską precyzją. Z całej plejady gwiazd na największą uwagę zasługuje Fermin Romero de Torres, który nie tylko uzupełnia się z bohaterem udzielając mu mądrych rad, ale również swoim poczuciem humoru potrafi rozbawić najbardziej zacietrzewioną konserwę. Jednak moje serce zdobył Julian Carax. Przewrażliwiony marzyciel i poeta z trudną przeszłością, która jeszcze została zapieczętowana niespełnioną miłością – uosobienie bohatera werterowskiego, wyciągniętego rodem spod pióra dziewiętnastowiecznego romantyka.

,,Niewiele rzeczy tak bardzo oszukuje jak wspomnienia.”

Podsumowując, dostałem dzieło kompletne! Będę zgłębiał warsztat artysty, tak jak to czynił Daniel Sempere ze swoim egzemplarzem Cienia Wiatru. Wkroczenie w świat Zafona przypomina wpakowanie się na orbitę spirali – będziemy zataczać koła, wracać do korzeni, poznawać stare miejsce na nowo i odkopywać przeszłość, żeby nie zatarł jej cień wiatru

,,Czas, im bardziej jest pusty, tym szybciej płynie. Życie pozbawione znaczenia przemyka obok, jak pociąg niezatrzymujący się na stacji.” - Carlos Ruiz Zafon


-------------------------------------

A.:


Wyobraź sobie, drogi Czytelniku, że masz 10 lat, nazywasz się Daniel Semepere i mieszkasz w Barcelonie. Wyobraź sobie, że pewnego dnia ojciec zdradza Ci tajemnicę miejsca zwanego Cmentarzem Zapomnianych książek. Wyobraź sobie, że właśnie znalazłeś nieznaną, zakurzoną powieść niejakiego Juliana Caraxa. Co byś zrobił na miejscu Daniela? Przeczytałbyś? Odłożył? A może tak jak Daniel zafascynowałbyś się książką i starał się rozwikłać zagadkę tajemniczego autora książki?...

Pamiętam moje pierwsze spotkanie z „Cieniem wiatru”. Książka wpadła mi do rąk przypadkowo, ale kiedy zaczęłam czytać… Nie mogłam się oderwać. Razem z Danielem starałam się rozwikłać zagadkę Caraxa, razem z nim poznałam Fermina Romero de Torresa, która to postać z miejsca podbiła moje serce (jak zresztą wielu czytelników na świecie). Przeżywałam z nim jego pierwsze zauroczenie, miłość… Przygody, o jakich tylko można marzyć. A wszystko to w cudownej scenerii Barcelony.

Nie będę rozpisywać się na temat fabuły, ponieważ wiem, że wielu z Was jeszcze nie czytało tej książki, a ma taki zamiar… Więc nie będę ujawniać większej ilości szczegółów. „Cień wiatru” to jedna z tych książek, które można pokochać albo znienawidzić. Ja pokochałam ją całym sercem. A potem sięgnęłam po dwa pozostałe tomy cyklu „Cmentarz zapomnianych książek”.

Jeżeli szukacie przygody, porywów namiętności, troszkę życowej filozofii… Ta książka jest właśnie dla Was. Pochłaniająca bez reszty, przenosząca do świata, w którym wszystko jest tajemnicą…

D.:

,,Później zaś w czerwonawej poświacie świec, gdy rozbierałem ją drżącymi dłońmi, uśmiechała się nieznacznie, szukając mojego wzroku i udowadniając mi, że teraz i zawsze, ledwie mi coś zaświta w głowie, ona zdąży już o tym pomyśleć”.

Fabuła wrzuca nas w skórę Daniela Sempere, który zgodnie z rodzinną tradycją wybrał sobie jedną księgę z Cmentarza Zapomnianych Książek,...