Opowieść Jennifer Teege, córki Niemki i Nigeryjczyka, wychowywanej w rodzinie adopcyjnej, rozpoczyna się, gdy ma ona 38 lat, szczęśliwą rodzinę(mąż i dwoje dzieci) i przypadkowo w bibliotece bierze do ręki książkę, w której widzi swoją biologiczną matkę i babcię (zna obie z dzieciństwa). Przeglądanie książki kończy się myślą: "jestem wnuczką masowego mordercy". Odtąd ta myśl na 4 lata określi funkcjonowanie Jennifer. O tym właśnie opowiada książka. O 4 latach zmagania się z odpowiedzią na pytanie: kim jestem?

W sensie wartości artystycznej książka nie jest niczym wielkim, w wagi przedstawionej historii - tak.

Nie sposób oderwać się od tego, co opowiada Jennifer. Nie sposób nie myśleć o Holocauście, którego pomniki w 2008r. odwiedzała powodowana wewnętrzną potrzebą Jennifer.
Jej osobista opowieść przeplatana jest obiektywną relacją niemieckiej dziennikarki Nikoli Sellmair, która przedstawia fakty historyczne związane z postaciami, które stara się zobaczyć "naprawdę" Jennifer. Są to jej nieznany dziadek Amon Götz, komendant obozu w Płaszowie, wspominana dotąd z czułością przez bohaterkę opowieści babcia Ruth Irene Kalder, jego wieloletnia partnerka, mieszkanka willi w Płaszowie, i obca matka Monika Götz, córka Amona, która ojca nie znała.

Czytelnik dostaje także informacje związane z życiem samej Jennifer - z perspektywy subiektywnej i obiektywnej - o polityce adopcyjnej lat 70-tych w Niemczech, o kolejnych pokoleniach nazistowskich zbrodniarzy i ich problemach, ale także i o współczesnym Izraelu, w którym kilka lat studiowała i który odwiedzała - dla przyjaciółek.

Myśląc o historii, która przydarzyła się Jennifer, nie sposób także nie zastanawiać się nad własną historią rodzinną i stosunkiem do niej.
Bywa tak, że trudno się z nią godzić, ją akceptować, że ma się ambiwalentny stosunek do bliskich, że trudno jest to wszystko przepracować wewnętrznie. Jennifer się udało. Chyba jest to więc możliwe?

Opowieść Jennifer Teege, córki Niemki i Nigeryjczyka, wychowywanej w rodzinie adopcyjnej, rozpoczyna się, gdy ma ona 38 lat, szczęśliwą rodzinę(mąż i dwoje dzieci) i przypadkowo w bibliotece bierze do ręki książkę, w której widzi swoją biologiczną matkę i babcię (zna obie z dzieciństwa). Przeglądanie książki kończy się myślą: "jestem wnuczką masowego mordercy". Odtąd...