Kiedyś na bazarku zauważyłam starszego pana z książkami, pomyślałam, że może będzie miał jakieś ciekawe książki na sprzedaż i się nie myliłam. Po długiej rozmowie o tym, czy młodzież aby na pewno nie czyta już książek, zaoferował mi zapoznanie się z niejaką Dorothy Koomson - Brytyjską pisarką i dziennikarką. Słyszałam jej nazwisko jedynie przy jednej jej pozycji, a mianowicie ,,Dobranoc Kochanie" która swoją drogą podobno również nie należy do słabych dzieł.

Akcja toczy się w Anglii, a głównymi bohaterami, którzy pchają fabułę jak wiosłem w mętnej wodzie są:
Marcus Halnsley, Serena Gorringe oraz Poppy Calisle.
Jeden mężczyzna, który rozpoczął jeden ogromny koszmar dwóm młodym nastolatkom. Jedna przez strach zaczęła panicznie się bać o swoje i swojej rodziny bezpieczeństwo, a druga trafiła na dwadzieścia lat do więzienia. Brzmi ciekawie, huh? Po drodze jeszcze oczywiście przypałętają się inne skutki tragicznego zdarzenia z czerwca 1988 roku.

Książkę czyta się bardzo szybko i mimo lania wody nad każdym uczuciem i zdarzeniem, to da się prędko zapomnieć o tym i rozkoszować się wieloma nagłymi lecz przyjemnymi zwrotami akcji, jakie dzieją się nie za często i nie za rzadko. Pani Koomson potrafiła trzymać w niepewności, potrafiła wprowadzić postać, pozwolić czytelnikowi praktycznie o tej postaci zapomnieć i nagle, ni stąd ni zowąd nadać szaremu bohaterowi najwięcej barw.

Utwór pokazuje realia postrzegania kogoś, kto ma łatkę wyroku lub też oskarżenia. Gdy miałeś sprawę chociażby o ukradniecie lizaka, nawet jeśli dowiedziesz że tego lizaka nie ukradłeś, to wiele osób będzie cię kojarzyć z tym, że cię oskarżono o złodziejstwo i nieważne ile będziesz się starać - zawsze będziesz poplamiony tym. Nawet największe pranie w postaci rozdawania lizaków nie zmyje tego, że KIEDYŚ byłeś podejrzany o ukradnięcie lizaka. Nadal będą spekulować za twoimi plecami czy aby na pewno tym razem nie zrobiłeś tego albo czy wyrok ostateczny był aby na pewno prawdziwy. Ludzie często popełniają błędy, a błędy, nigdy nie znikają. Na zawsze pozostaną przy człowieku i nawet po latach, są w stanie zniszczyć komuś życie.

Po drodze zahaczamy również o życia innych ludzi, którzy mają praktycznie znikomy udział w problemie Sereny oraz Poppy. Mimo wszystko, nawet jeśli nie mają czynnego udziału w historii sprzed lat tych dwóch kobiet, to czytelnik potrafi na dłuższą chwilę przełożyć losy właśnie szarawej postaci nad losem Sereny lub Poppy i to jest moim zdaniem fascynujące, to że w ten sposób potrafimy zwrócić uwagę na coś kompletnie innego, niż na to, na co tak właściwie powinniśmy skupić naszą uwagę w stu procentach. To jest umiejętność, którą nie wiele autorów posiada, umiejętność zakręcenia czytelnikiem tak, by nie wiedział już o czym to tak właściwie jest ale nadal chętnie brnął do końca.

,,Przyjaciółki" nie są wybitną książką ale przyjemną. Wadą jest lanie wody nad błahostkami, które moim zdaniem były zbędne oraz postać Poppy była dla mnie momentami bezsensu, szczególnie w momentach z byciem ze swoim chłopakiem. Zaletami są zwroty akcji i mało skomplikowanych postaci, które działają spójnie i mądrze.

Kiedyś na bazarku zauważyłam starszego pana z książkami, pomyślałam, że może będzie miał jakieś ciekawe książki na sprzedaż i się nie myliłam. Po długiej rozmowie o tym, czy młodzież aby na pewno nie czyta już książek, zaoferował mi zapoznanie się z niejaką Dorothy Koomson - Brytyjską pisarką i dziennikarką. Słyszałam jej nazwisko jedynie przy jednej jej pozycji, a...