Sięgając po "Darujmy sobie te święta", nastawiałam się na lekką i przyjemną książkę, a tymczasem lektura okazała się być mocno irytująca.
Święta, jakie opisuje Grisham, to hołdowanie komercji i zasadzie "zastaw się, a postaw się" - wydać parę tysięcy dolarów na to, by zaimponować znajomym i sąsiadom, kupić prezenty, jakie rzuci się w kąt, ubranie na świąteczną imprezę, które założy się tylko raz, dekoracje, by wszystkim oko zbielało. Na myśl przychodzi mi cytat "kupujemy rzeczy, których nie potrzebujemy, by zaimponować ludziom, których nie lubimy". To pierwsza z rzeczy, jakie mnie zirytowały. Druga - reakcje otoczenia Luthera i Nory na ich pomysł, by odpuścić sobie święta. Trzecia - zachowanie pary wobec siebie, kiedy okazuje się, że córka (która zachowała się jak zakochany podlotek) nagle przyjeżdża na święta. Nieprzyjemne epitety, wzajemne pretensje, szaleńcze próby wykombinowania czegoś na szybko, a to wszystko z powodu konformizmu Nory. Zakończenie wydaje mi się być pobożnym życzeniem autora. Niby pomoc przychodzi ze strony tych, z którymi bohaterowie mieli na pieńku, ale pomoc ta udzielona jest po to, by przed córką i jej narzeczonym zachować pozory kontynuowania tradycji "zastaw się, a postaw się", która to tradycja, dla córki Kranków, jest "magią Świąt w Ameryce".

Sięgając po "Darujmy sobie te święta", nastawiałam się na lekką i przyjemną książkę, a tymczasem lektura okazała się być mocno irytująca.
Święta, jakie opisuje Grisham, to hołdowanie komercji i zasadzie "zastaw się, a postaw się" - wydać parę tysięcy dolarów na to, by zaimponować znajomym i sąsiadom, kupić prezenty, jakie rzuci się w kąt, ubranie na świąteczną imprezę,...