Książkę czyta się lekko, nie ma w niej rażących błędów stylistycznych czy interpunkcyjnych, porusza niezwykle ważny temat i... chyba tyle. Nie chciałabym wyjść na ignorantkę, szanuję autorkę za odwagę i chęci opisania trudnego tematu, ale... te chęci to chyba jednak za mało.
Jak Wy byście zareagowali na wiadomość, że macie HIV?
Jak ja sama bym zareagowała?
A rodzice? Znajomi? Partnerzy?

Zmierzam do tego, że tutaj naprawdę WSZYSTKO jest bardzo łagodne. Taka bardziej opowiastka niż historia, w którą mogłabym uwierzyć. Główna bohaterka nie ma większych kłopotów, załamań - chyba że liczyć te kilka przepłakanych nocy. Ale serio? Powieść jest napisana w formie pierwszoosobowej, a ja mam wrażenie, jakby główna bohaterka cały czas żyła w otępieniu - zresztą tak samo, jak otaczające jej osoby. I nie mam tu na myśli stanów depresyjnych, izolacji z otoczenia czy czegoś w tym rodzaju - tutaj po prostu nie ma emocji. Nic, co mogłoby mnie zmiażdżyć psychicznie i wgnieść w fotel, nic dzięki czemu mogłabym gorączkowo przewracać kolejne strony. Nawet gdy dowiadujemy się już o chorobie, brak jakichkolwiek "mocnych" reakcji. Szkoda. Liczyłam na trochę więcej życia, a mnie apatyczności, obojętności...

A o samym wirusie dowiadujemy się naprawdę niewiele, więc nie wiem, czy polecam książkę... chyba jedynie z ciekawości, gdyby komuś wydała się intrygująca.

Książkę czyta się lekko, nie ma w niej rażących błędów stylistycznych czy interpunkcyjnych, porusza niezwykle ważny temat i... chyba tyle. Nie chciałabym wyjść na ignorantkę, szanuję autorkę za odwagę i chęci opisania trudnego tematu, ale... te chęci to chyba jednak za mało.
Jak Wy byście zareagowali na wiadomość, że macie HIV?
Jak ja sama bym zareagowała?
A rodzice?...