Czerwony tomik rozpoczyna się albumem o Daltonach, w którym nawet po numeracji stron widać, że jest podzielony na dwie historyjki. W pierwszej, krótkiej wypuszczeni są oni na wolność dzięki generalnie amnestii, a w drugiej pojawia się dość oklepany dla mnie motyw z Indianami, czyli jakiś biały złoczyńca wykorzystuje honorowych czerwonoskórych do swych niecnych celów. Całkiem zabawny jest język Apaczów, czyli hubabuba, huzianajózia i inne odzywki (ciekawe do czego nawiązywały w oryginale...). Plus typowy motyw z czczonym przez Indian białym, który przypadkowo zrobił coś, co oni uznali za wielkie/święte. Oczywiście wielkim czarownikiem został najgłupszy gość na Dzikim Zachodzie, czyli Averell, który kichając przywołał według czerwonoskórych deszcz. Sporo jest typowych gagów z Daltonami i psem Bzikiem, ale o dziwo sprawiły mi sporo radości. Nawet fajny album. Drugi opowiada o gorączce złota, która wywołuje dziki szał w miasteczkach. Jednego dnia mieszka w nim kilkaset osób, a drugiego zamienia się w opuszczone miasto duchów. Całkiem fajny duet czarnych bohaterów i żart z waleniem w kapelusz małego przez dużego, kiedy ten pierwszy powie coś głupiego. Oklepane (nie wiem czy w tamtych czasach, może to Goscinny wymyślił ten żart...),ale śmieszyło niemal za każdym razem. Zakończenie jak na LL całkiem dobrze pomyślane i moralizatorskie. Udana historia. Trzeci album wchodzący w skład tego integrala opowiada o Daltonach i jest zdecydowanie najlepiej pomyślaną opowieścią w tym tomiku. Z pewnością to jeden z najlepszych albumów o tym kwartecie zbirów jaki czytałem, a może nawet najlepszy. Sam początek nie zapowiadał nic wielkiego, tylko wywołał niesmak powtórzonym pomysłem sprzed dwóch historii, czyli wypuszczeniem Daltonów z więzienia przez rząd... Tym razem jednak postawiono im warunek - miesiąc bez choćby drobnego przewinienia i będą wolni. A pilnuje ich wiadomo kto. I potem zaczyna się koncert Goscinnego. Najpierw gagi o tym jak Daltonowie chcą "czynić dobro", ale wszyscy się ich boją, potem neutralny do nich stosunek, aż po wykorzystywanie faktu, że bracia nie mogą oddać zaczepiającym, przez wszystkich miastowych. Potem LL zaczyna ich bronić i tak dalej. Cały czas nowa sytuacja i cały czas nowe znakomite żarty. Wielka klasa scenarzysty. Plus bodaj najlepsze żarty z Psem Bzikiem jakie czytałem, czyli dymki, w których myśli kim jest LL, bo kompletnie go nie pamięta. I, jak to sam nazwał, "metodą eliminacji" wymienia masę znanych postaci z Dzikiego Zachodu i po swojemu odrzuca dany typ. Super! Najlepsze żart o Daltonach ever i najlepsze żarty o Bziku ever. Świetna historia, daję jej mocną dziewiątkę. A cały integral oceniam na 8/10, czyli tak jak poprzednie. Lucky Luke`a po prostu się kupuje i potem zaczytuje się w pociągach, tramwajach i na ławce w parku w wolnej chwili. Poręczny format, aż trzy historie, mistrzowskie żarty Goscinnego i świetna kreska humorystyczna Morrisa.

Czerwony tomik rozpoczyna się albumem o Daltonach, w którym nawet po numeracji stron widać, że jest podzielony na dwie historyjki. W pierwszej, krótkiej wypuszczeni są oni na wolność dzięki generalnie amnestii, a w drugiej pojawia się dość oklepany dla mnie motyw z Indianami, czyli jakiś biały złoczyńca wykorzystuje honorowych czerwonoskórych do swych niecnych celów....

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2578-lucky-luke-integral-5-czerwony

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2578-lucky-luke-integral-5-czerwony

Jak zwykle, opowieści o Lucky Luke'u nie są w stanie mnie zawieść. Wspaniałe rysunki (chociaż w przypadku niektórych albumów, nieco bardziej archaiczne),prześmieszne żarty, mądre i fascynujące historie. Nie ma do czego się przyczepić.

Jak zwykle, opowieści o Lucky Luke'u nie są w stanie mnie zawieść. Wspaniałe rysunki (chociaż w przypadku niektórych albumów, nieco bardziej archaiczne),prześmieszne żarty, mądre i fascynujące historie. Nie ma do czego się przyczepić.