"Silmarillion" jest, nie chcę nikogo odstraszać, ale taka prawda, trochę jak napisany ładnym językiem podręcznik do historii. Jego fabuła obejmuje okres od stworzenia Ardy, aż po ostateczną walkę z Sauronem, opisaną szerzej we "Władcy Pierścieni". W związku z tym nie ma też jednego bohatera, dajmy na to Froda, który towarzyszyłby na każdej stronie, przez co emocje podczas czytania są nieco mniejsze. Powieść nie wciąga niezwykle wartką akcją, nie jest jak pierwsza lepsza przygodówka, za to wzbudza podziw dostojeństwem i majestatem.

Na lewym brzegu Sirionu leżał Beleriand Wschodni, mierzący w najszerszym miejscu, pomiędzy Sironem a Gelionem i granicami Ossiriandu, setkę staj; najpierw między Sirionem a Mindebem ciągnęło się pustkowie Dimbaru pod szczytami Krissaegrimu, gdzie, się gnieździły orły. Pomiędzy Mindebem a górnym biegiem Esgalduiny leżała kraina niczyja, Nan Dungortheb, ziejąca grozą, gdyż z jednej strony Obręcz Meliany odgradzała ją od północnej granicy Doriathu, a z drugiej - piętrzyły się urwiska Ered Gorgoroth, Gór Zgrozy, opadające z wyżyny Dorthonion... i dalej w tym guście.

Gdybym była osobą złośliwą, napisałabym, że ten skromny fragmencik podsumowuje "Silmarillion", ale jestem uprzejma, więc szczerze przyznam, że tylko jeden rozdział jest takim hardkorem. Cały utwór Tolkien napisał swoim stylem, który aż roi się od nazw własnych, określeń, terminów, imion, nazwisk, przezwisk, przydomków, pseudonimów i ksyw we wszystkich językach Śródziemia, ale naprawdę można się do tego przyzwyczaić. Pan Christopher Tolkien, który po śmierci swojego ojca-pisarza wydał powieść, litościwie dołączył do książki alfabetyczny spis tego wszystkiego, co zaspokoi ciekawość bardziej skrupulatnego czytelnika, a ten mniej dociekliwy po prostu pozwoli sobie na pamiętanie jedynie ważniejszych postaci.

Gdy czytałam "Władcę Pierścieni", nie czułam się wyrwana z kontekstu, ale dopiero teraz uświadomiłam sobie, że historia hobbitów jest w gruncie rzeczy fragmentem perfekcyjnie przemyślanej całości, pełnej mitologii, którą zdołał stworzyć jeden człowiek. Zawsze zastanawiało mnie (być może Tolkien wspomniał o tym w LOTRze, ale mając dwanaście lat chyba nie do końca wszystko percypowałam z takiego dzieła), skąd Sauron właściwie się wziął w swoim Mordorze, dlaczego powstały pierścienie i co to ten cały Aman*, do którego wysłano na końcu Froda. "Silmarillion" dał mi odpowiedzi na te pytania, pozwolił zyskać szerszy pogląd na wszystkie zdarzenia i pokochać jeszcze bardziej ten Świat.

Cóż tu jeszcze rzec - polecam wszystkim wielbicielom "Władcy Pierścieni" przeczytanie również "Silmarillionu". Pisane przez całe życie notatki Tolkiena (heh, też chciałabym potrafić pisać takie notatki) są dziełem zapewne specyficznym, ale naprawdę warto zagłębić się w losy Ardy. Trzeba jednak pamiętać, że "Silmarillion" nie jest porywający, ale uzależniający, nie przerzuca się z zawrotną prędkością kartek, ale delektuje długimi godzinami. Piękna, trudna, dla wytrwałych - wszyscy recenzenci wciąż powtarzają te słowa i nic lepiej nie podsumowuje tej książki. Jedno jest pewne: dzieło!

"Silmarillion" jest, nie chcę nikogo odstraszać, ale taka prawda, trochę jak napisany ładnym językiem podręcznik do historii. Jego fabuła obejmuje okres od stworzenia Ardy, aż po ostateczną walkę z Sauronem, opisaną szerzej we "Władcy Pierścieni". W związku z tym nie ma też jednego bohatera, dajmy na to Froda, który towarzyszyłby na każdej stronie, przez co emocje podczas...