Wynudziłam się przy książce, byłam nastawiona na dużą porcję skomplikowanej wiedzy, a otrzymałam opowieść o dziejach fizyki, zahaczającą o chronologiczny rozwój mechaniki kwantowej, wzbogaconą w dygresje całkowicie zbędne o świadomości, Cricku, komputerach kwantowych, kosmosie, czarnej materii, czarnej energii, zamartwianiu się niepojętością fizyki i brakiem wolnej woli. Bezsens, bezcelowość książki... Wstawianie dialogów, cytatów z „Alicji w Krainie Czarów”, Szekspira i innych poetów, których nie znam, to groteska trochę.
W książce umieszczone były informacje najprostsze, które pojawiają się niemal w większości literatury tej kategorii, takie jak: kot Schrodingera, teoria korpuskularno-falowa, interferencja, elektromagnetyzm, itp.
Uważam, że to pozycja bardziej popularna niż naukowa. Podtytułów, takich jak „Psychologiczna interpretacja mechaniki kwantowej” albo „Czy mechanika kwantowa dostarcza dowodów wspierających mistycyzm?” mogliby się powstydzić prawdziwi fizycy.
Reasumując, prosta książka- pytanie, czy po to, aby była ciekawa i zrozumiała dla zupełnych laików, czy dlatego, że jej autorzy bardziej zasobną wiedzą nie dysponowali?

Wynudziłam się przy książce, byłam nastawiona na dużą porcję skomplikowanej wiedzy, a otrzymałam opowieść o dziejach fizyki, zahaczającą o chronologiczny rozwój mechaniki kwantowej, wzbogaconą w dygresje całkowicie zbędne o świadomości, Cricku, komputerach kwantowych, kosmosie, czarnej materii, czarnej energii, zamartwianiu się niepojętością fizyki i brakiem wolnej woli....