Erwin Schrödinger

Stanowczo brakuje nam dziś tak wszechstronnych, multidyscyplinarnych mędrców. W szczególności takich, którzy łączyliby biegłość w naukach ścisłych z jakimś zacięciem filozoficznym. Zdecydowanie częściej zdarza się to w drugą stronę, kiedy humaniści próbują legitymizować swoje elukubracje podpierając się wątpliwej jakości podbudowami fizycznymi lub matematycznymi. Brakuje nam nawet, w dobie ścisłej specjalizacji, tęgich głów którym chciałoby się jak Autorowi zapuszczać na tereny nie aż tak bardzo odległe od swoich mateczników i konfrontować powiedzmy fizykę z biologią, próbując zadawać na ich pograniczach pytania o charakterze fundamentalnym. Sprzyja to niestety pewnej, nie bójmy się tego słowa ciasnocie horyzontów dzisiejszych naukowców i popularności wśród nich światopoglądów hipermaterialistycznych. Opartych o traktowany bez jakiejkolwiek pokory i dystansu aksjomat całkowitej poznawalności praw rządzących Naturą. I na to wszystko pojawia się ze swoją niewielką książeczką Pan Schrodinger, który nie tylko bezwstydnie i bezczelnie, z ogromną dezynwolturą używa pojęć z obcych sobie dziedzin. Ba! Zapuszcza się wręcz, zupełnie nieodpowiedzialnie na obszary zarezerwowane dotychczas dla nauk o charakterze reakcyjnym wyciągając z tego pokrytego kurzem strychu duszę ludzką. Sieje defetyzm w zakresie granic poznania wyznaczanych ułomnościami ludzkiej percepcji, wzbudzając w nas wątpliwość, czy aby na pewno jest koniecznym aby najpierw wyjść z domu by potem do niego wrócić i czy kot musi być tylko albo żywy albo martwy. Plus na deser urzekająca swoją zwięzłością i prostotą nota biograficzna. I bardzo dobrze. Trzeba nam takiej odwagi i takich książeczek. Duża satysfakcja.