Drugi tom serii trzyma poziom. Nie da się ukryć, że Collins zaskakuje swojego czytelnika. Takiego obrotu wydarzeń nikt się pewnie nie spodziewał (chyba, że oglądał film :D).

Osobiście staram się zawsze przekuwać emocje na pracę, bo w ten sposób nie krzywdzę nikogo oprócz siebie.





Katniss jest już w domu, odpoczywa i zbiera siły. Wciąż dręczą ją koszmary, a wizyta Prezydenta Snowa nie pozwala jej wrócić do swojego życia. Wszystko się komplikuje, a jej bliscy znajdują się w ogromnym niebezpieczeństwie. Katniss nie wie co zrobić, walczyć czy uciekać? Co więcej Prezydent Snow szykuje niespodziankę na 75 rocznicę poskromienia...

Nie nazwałbym słabością zamiłowania do tego, co piękne-oświadcza Peeta-Może z wyjątkiem zamiłowania do ciebie.

Historia. Oceniam tą część trochę niżej. Nie jest gorsza, ale jest w niej trochę mniej akcji. Jednak autorce udało się osiągnąć coś ciekawego. Podczas czytania cały czas odczuwałam napięcie i nie mogłam doczekać się trzeciego tomu. To tak jakby w nim miał się znajdować ogromny finał!

Katniss, kiedy trafisz na arenę [...] Wtedy pamiętaj, kto jest twoim prawdziwym wrogiem.

Miłość. Oczywiście trójkąt jest nie mogę jednak powiedzieć, że mi przeszkadza. Generalnie w tej serii miłość nie odgrywa największej roli, ona po prosu jest. Stała się tak naturalna, że nie sposób o niej nie wspomnieć.

Nie zrobią mi krzywdy, bo nie grozi mi to, co wam. Nie został już nikt, kogo bym kochała.

Bohaterowie. Myślę, że w tej części autorka pozwoliła nam ich lepiej poznać, ich kreacje stały się pełniejsze. Wciąż brakuje mi trochę Peety, autorka pozostawia go nadal trochę tajemniczego. Wydaje się prostym chłopakiem, a jednocześnie jest elokwentny, przystojny i sprytny.
Ewoluuje również Katniss. Dziewczyna, która igrała z ogniem powoli odnajduje w sobie siłę do prawdziwej walki z Kapitolem. Jej kreacja jest naprawdę pełniejsza i autorce nadal udaje się zachować sporą konsekwencję.
Haymitch to postać, która nabiera kolorów, w końcu powoli go poznajemy. Nie jest w końcu tylko pijakiem, chociaż głównie...

Katniss Everdeen, dziewczyna, która igra z ogniem, wznieciła iskrę, a ta, nie ugaszona w porę, podpali całe Panem.

Podsumowanie. Recenzja krótka, bo o tej książce nie wiele trzeba pisać. Ta pozycja broni się sama. Świetny język, dobrze rozplanowana historia, rozwijający się bohaterowie. Nic dodać, nic ująć. Polecam!

Ja poluję, on piecze, Haymitch pije. Każde z nas na swój sposób zabija czas i stara się uciec od wspomnień związanych z Głodowymi Igrzyskami.

Drugi tom serii trzyma poziom. Nie da się ukryć, że Collins zaskakuje swojego czytelnika. Takiego obrotu wydarzeń nikt się pewnie nie spodziewał (chyba, że oglądał film :D).

Osobiście staram się zawsze przekuwać emocje na pracę, bo w ten sposób nie krzywdzę nikogo oprócz siebie.





Katniss jest już w domu, odpoczywa i zbiera siły. Wciąż dręczą ją koszmary, a wizyta...