Historie pisane przez życie poruszają mnie do głębi. Książka napisana prostym, czytelnym językiem, który łatwo się czyta i szybko się kończy.
Gdzieś tutaj przeczytałam opinię, że opisuje historię matki cierpiącej po utracie dziecka. Nic bardziej mylnego.
Początki upadku Laury sięgają dzieciństwa, co wyraźnie jest zaznaczone w książce. Nie jest fajnie, że dziecko wychowuje się w atmosferze pijactwa i awantur.
Ale ileż egoizmu i egocentryzmu kryje się w tak drobnej istocie? Przerażające są sceny, kiedy smarkula chce mieć dziecko i robi wszystko,żeby za wszelką cenę zajść w ciążę. Potem wywołać poród, żeby było w odpowiednim terminie, a jeszcze kiedy indziej porzucać dzieci na rzecz alkoholu i tabletek. Brzydzi mnie hipohondryzm od najwcześniejszych czasów i to, że nikt w porę nie zauważył zaburzeń psychicznych tego dziecka/kobiety.
Jako matka, brzydzę się faktem, że matką pijaczką muszą zajmować się niepełnoletnie dzieci.
Jednak mimo ogólnego potępienia bohaterki doceniam to, że książka w ogóle powstała, więc może ja sama wyniosłam coś z tej historii. Na pewno to, że dzieci są najwyższym dobrem i nie zasługują na takie przeżycia.

Historie pisane przez życie poruszają mnie do głębi. Książka napisana prostym, czytelnym językiem, który łatwo się czyta i szybko się kończy.
Gdzieś tutaj przeczytałam opinię, że opisuje historię matki cierpiącej po utracie dziecka. Nic bardziej mylnego.
Początki upadku Laury sięgają dzieciństwa, co wyraźnie jest zaznaczone w książce. Nie jest fajnie, że dziecko wychowuje...